________________
(૧૧૮) પહાડ પર્વતે જાત્રા જવી કહે છે, “ગરાતે” એટલે અતિ ટૂંકો નહીં અતિ વેગ
નહીંએવી રીતે શેત્રુ પર્વત વર્ણવેલ છે. ત્યાં તિર્થ યાત્રા કરવી એમતે કાંઈ કહ્યું નથી, પણ ત્યાં સાધુ મહા પુરૂષો સંચાર કરીને મોક્ષ દેવલોક પહોંચ્યા, તે વાત કબુલ છે. પરંતુ તે પર્વતે પાંચ પાંડવો વીસક્રોડ સાધુસાથે સી
ધ્યા, એમ ઘણા રકમબંધી સિલા, તે તથા સર્વ સાધુ શ્રાવકો ત્યાં યાત્રા કરવા ગયા, એવી શાક્ષીઓ મુળ શાસને પાઠસાથે કોઈ તરફથી મળી આવતી નથી, તેમ છતાં તે સબંધી કઈ દાખલો પુછવા ધારીએ તેના બદલામાં તપ્ત સ્વભાવીએ કળારૂપી દાખલ કરવા તૈયાર થાય છે, તે બધું અજ્ઞાનતાને વધારે છે. વળી ઈગ્રેજ લોકો પણ જે ન ધર્મના ઘણા પુસ્તકોનો સંગ્રહ કરીને સંસોધન કરતાં શેત્રુજાની બાબતમાં એમ લખે છે જે તે શેરૂ જેન ધમએના પ્રાચિન કાળના મહાત્માઓનું મણે સ્થાનક છે, એમ કહેલું છે. અને જૈન શાસ્ત્રમાં જ્ઞાતાજી અંતગડ વિગેરે કેટલાએક મુળ સૂરમાં અંતકિયાના વખતમાં “નવાર ત હા ” એટલે જે ચમ શરીરે મહાત્માએ સંસાર છોડે તેથી ઉત્કૃષ્ટ જ્ઞાનદર્શન, ચારિત્ર, તપ, નિયમ, વિ. ગેરે સર્વે આત્મિક ધર્મનું આરાધન કરીને છેવટ શરીથી હાલતા ચાલતા પારહ પહોંચતાં શ્વાસની ધમણ ચડે એવા અશકતવાન શરીર થવાને વખતે સાધુઓ રાત્રે ધમે - ત્રિકા કરતાં સંથારો કરવા મુકરર કરીને સવારમાં ગુરૂઆજ્ઞા લઈ શેજા પર્વતે સંથારે કરીને અંતસમે કેવળ જ્ઞા
