________________
( ૭૫ ) નિર્લોભતા ઝળહળી રહી છે. ઈત્યાદિક અનેક પ્રકારે ચિંતવતા, ખુશી થતા, સ્તુતિ કરતા, ધીમેથી ચાલતા, પ્રદક્ષિણ દઈ તે મુનિને વંદન કરી, અતિ સમીપ નહી તેમ અતિ દૂર નહી તેવી રીતે બેઠા. પછી બે હાથ જોડી વિનયપૂર્વક મુનિરાજને પૂછ્યું “હે. મહારાજ ! તમે પ્રશંસા કરવા લાયક તરૂણ છે, ભેગવિલાસને માટે તમારી વય અનુકૂળ છે, સંસારમાં નાના પ્રકારના સુખ રહ્યા છે, તે સઘળાંને ત્યાગ કરી મુનિપણમાં અતીવ ઉદ્યમ કરો છો તેનું શું કારણ? તે મને અનુગ્રહ કરીને કહો.”
રાજાનાં આવા પ્રકારનાં વચન સાંભળી મુનિરાજે કહ્યું “હે રાજન્ ! હું અનાથ હતા, હે મહારાજ ! મને અપૂર્વ વસ્તુ પ્રાપ્ત કરાવનાર તથા ચેગ ક્ષેમને કરનાર, મારા ઉપર અનુકંપા આણનાર, પરમ સુખ દેનાર મિત્ર કેઈ ન થયે, એ કારણથી હું અનાથ હતા.” આવા પ્રકારનાં મુનિનાં વચન સાંભળી શ્રેણિકને હસવું આવ્યું અને શ્રેણિકે કહ્યું કે “તમારે મહાદ્ધિવંતને નાથ કેમ ન હોય ? જે કઈ તમારો નાથ ન હોય તો હું પોતે થાઉ છું. તમે આ સંસારના ભેગ ભેગો. મિત્રજ્ઞાતિ સહિત દુર્લભ એવે તમારે મનુષ્યભવ સફળ કરે.” અનાથી મુનિએ કહ્યું “હે શ્રેણિક! મગધદેશના રાજા ! તું પોતેજ અનાથ છે તે મારે નાથ કેમ થઈશ ? નિધન હોય તે ધનાઢય કેવી રીતે બનાવે ? બુદ્ધિરહિત બુદ્ધિદાન કયાંથી આપે? વંધ્યા સ્ત્રી સંતાન કયાંથી આપે ? જ્યારે તું પોતેજ અનાથ છો તો મારે નાથ ક્યાંથી થઈશ ?” મુનિના વચનથી રાજા વિસ્મય પામે અને વ્યાકુલ થયે. કેઈ કાળે જે વચનનું શ્રવણ થયું ન હતું એવું વચન યતિના મુખથી સાંભળી શંકાગ્રસ્ત થયે છત બે જે “હું અનેક પ્રકારના અશ્વોને ભેગી છું, અનેક પ્રકારના મદોન્મત્ત હસ્તિઓને ધણું છું, અનેક પ્રકારની સેના માટે આધિન છે, નગર ગામ અતઃપુર અને
