________________
श्री विजयधर्मसूरिगुरुभ्यो नमः ॥ પ્રસ્તાવના.
आत्माप्रमादपर्यंके, शयानो मोहनिद्रया | कथं जागर्ति चेद् न स्यादुपदेशपर : गुरुः ॥
આ સંસારમાં ભ્રમણ કરતાં સંસારી જીવા સુખની અભિલાષાવાળા અને દુ:ખથી કંટાળેલા ઉદ્દિગ્ન થયેલા જ હાય છે. સુખ તમામને ઇષ્ટ છે, દુઃખ અનિષ્ટ છે. આ પ્રકારની સ્થિતિ હોવા છતાં દુઃખની શ્રેણિએ ઉપરાઉપર આવીને પડે છે, સુખ તેા કદાચ કવિચત મળ્યું કે તુરતજ વીખરાઇ ગમ છે. આ બાબતનું મૂળ કારણુ તપાસીએ તે આપણને તુરતજ માલુમ પડી આવશે ખરા સુખનાં કારણે જીવાને હજી મળ્યાંજ નથી. દુખના કારણે। જે મિથ્યાત્વ, અવિરતિ, કષાય અને યાગ—આ ચાર મૂળ બધહેતુ છે, તેનાથી જીવાની જીદંગયાની જીંદગયા વીતી ગઇ તાપણુ દુ:ખના અંત આવ્યા જ નહી. આ ચાર મૂળ બંધહેતુના સત્તાવન ઉત્તર બંધહેતુને લઈને જીવા પૌગિક્ષક સુખમાં રચ્યાપચ્યાજ રહીને વિષયામાં આસકિતવાળા થઇ જેમ પતંગીયા દીવામાં ઝંપલાય છે—પ્રાણ ખુએ છે–દુઃખી થાય છે તેમ જીવા પણ ભવાભવનાં ભવચક્રરૂપી ખાડામાં ઝંપલાઇને જન્મ મરણ, શાક સતાપ વિગેરે દુ:ખાથી ઘેરાઇ દુખરૂપી દીપકમાં ઝંપલાય છે. પાગલિક સુખ ચેડા કાળમાં વીખરાઇ જવાથી અને અંતે દુઃખ ઉપસ્થિત ચવાથી જ્ઞાની મહારાજ તે પૌલિક સુખને પણુ દુઃખજ કહી બતાવે છે; આ દુઃખનું કારણ ઉપર ખતાવેલ ચાર બંધહેતુ અને તેના ૫૭ ઉતર બંધહેતુજ સમજવા. હવે આત્મિક સુખનાં કારણે સમ્યક્ દર્શન જ્ઞાન ચારિત્રઆ રત્નત્રયી શિવાય ખીજુ કાઇપણુ નથી. આ ત્રણેના સંચાગ મળવાથી
