________________
આધારે સહેલાઈથી એમને સમજાવી-સંતોષીને બાપા, બગદાણાપાછા આવી શક્યા હતા, એની પ્રસન્નતા અનુભવતા બાપાની સમક્ષ થોડા જ દિવસો બાદ લવજી ભગત એકાએક ઉપસ્થિત થઈ ગયા. એમનો પહેલો જ પ્રશ્ન એ હતો કે, આપ વિદાય થયા ત્યારથી સેક્રેટરીના સંકેતનું રહસ્ય જાણવા હું અત્યાતુર છું.
આ પ્રશ્ન સાંભળીને બાપાને થયું કે, લવજી ભગત સમક્ષ ઘૂહ રચનાનું રહસ્ય ખુલ્લું કરવું જ પડશે. રહસ્યની પૂર્વભૂમિકા રચવા એમણે કહ્યું : અતિથિનો સત્કાર એ યજમાનનો ધર્મ છે. એમ એ આતિથ્ય સ્વીકારવું જ પડે, એમ હોય તો બને એટલું ઓછું સ્વીકારવું, એ સંત-સંન્યાસીનો ધર્મ છે. માટે યજમાન ભોજન ભક્તિપૂર્વક સેવામાં ખડે પગે સજ્જ રહેવા તૈયાર હોય, તોય મારા નિમિત્તે કોઈને આવી તકલીફ ન પડે, એ માટે તો વફાદાર સેક્રેટરી પાસે અપેક્ષિત ઇચ્છિત સંકેત મેળવીને પછી જ નિર્ણય કરવાની રીતરસમ મેં અપનાવી છે. આગ્રહ વધી જાય ત્યારે હું યજમાનને કહું છું કે, મારી પણ નહિ, તારી પણ નહિ, આ સેક્રેટરીની મરજી મુજબ નિર્ણય લેવાનો! આ બાકસ હું ઉછાળું છું, નીચે પડ્યા બાદ એની પર બળદની છાપ ઊપસી આવે, તો તારા આગ્રહ અંગે ભવિષ્યમાં વિચારવાનું અને ઘોડાની છાપ ઊપસી આવે, તો તો તારું આમંત્રણ કશી આનાકાની વિના માન્ય રાખવાનું !
લવજી ભગતે વચમાં જ પ્રશ્ન કર્યો કે, બાપુ ! આપની મરજી તો યજમાનને તકલીફ ન આપવી એવી જ હોય છે. માટે કદાચ બળદની છાપ ઊપસી ન આવે, તો તો યજમાનનાં ભાગ્ય ખૂલી ગયાં, એમ માનવું પડે ને?
બાપુએ કહ્યું : ના આવું બને જ નહિ ને ? સેક્રેટરી એટલો બધો વફાદાર છે કે, મારી મરજી મુજબનો જ સંકેત એ દર્શાવે, માટે જ મેં
સંસ્કૃતિની રસધાર ભાગ-૫
