________________
આંસુનાં પૂર ઊમટ્યાં. આવા ગંભીર વાતાવરણમાં એક દહાડો ભીમદેવે થોડા રસાલા સાથે સિદ્ધપુર તરફ પ્રયાણ આદર્યું. રાજવીને અંતિમ વિદાય આપીને પાછા ફરતાં લોકોનું મન માનતું નહોતું. પણ મન પર પથ્થર મૂકીને સૌ પાછા વળ્યા અને સિદ્ધપુર તરફ આગળ વધવા પણ કોઈના દિલમાં રાજીપો ન હતો. પણ એ પ્રયાણ ટાળી શકાય એમ નહોતું, એથી દિલ પર પથ્થર મૂકીને સૌ આગળ વધવા માંડ્યા.
પાટણથી નીકળ્યાને થોડા દિવસ વીત્યા, ત્યાં એક દિવસ અજબગજબનો ચમત્કાર સરજાઈ ગયો. બન્યું એવું કે ભીમદેવ જે રથમાં બેસીને આગળ વધી રહ્યા હતા એની આગળ શેરડીના સાંઠાથી ભરેલું એક ગાડું પસાર થઈ રહ્યું હતું. એ શેરડીને જોઈને ભીમદેવની જીભમાંથી પાણી છૂટવા માંડ્યું. આમ તો કંઈ પણ ખાવાપીવાની રુચિ તેઓ ખોઈ બેઠા હતા. પરંતુ કોણ જાણે કેમ એ શેરડી જોઈને આસ્વાદ લેવાની લાલચ તેઓ રોકી શક્યા નહિ. મંત્રી સમક્ષ એમણે શેરડીનો સ્વાદ લેવાની જાગેલી લોલુપતા વ્યક્ત કરી. મંત્રીઓએ ગાડાના એ માલિક સામે આ વાત મૂકતાં રાજીનો રેડ થઈ જતાં એ નાચી ઊઠ્યો કે, મારાં આવાં ભાગ્ય ક્યાંથી કે ભીમદેવની સેવાનો મને લાભ મળે.
ગાડાના માલિક એ ખેડૂતે શેરડીના ભારામાંથી શેરડીનો એક સાંઠો ખેંચી કાઢ્યો. એને છોલ્યા પછી ગંડેરી રૂપે નાના નાના ટુકડાઓમાં એ સાંઠાને વિભાજિત કરવાપૂર્વક ખેડૂતે એક થાળમાં એને બરાબર ગોઠવીને ભીમદેવ સમક્ષ એ ઇક્ષુથાળ ધરી દીધો.
ગંડેરીના એ નાના નાના ટુકડાઓને ભીમદેવ ખૂબ જ રુચિપૂર્વક ચૂસવા માંડ્યા. એમની રુચિ-ભૂખ જાણે એકદમ ખૂલી ગઈ. ગંડેરીના એક પછી એક ટુકડાને એઓ ચૂસતા ગયા અને ધગગધતા એમના કોઠામાં જાણે શીતળતા છવાતી ગઈ. એમને પોતાને પણ સમજણ પડતી ન હતી કે, મને આ શે૨ડી જોઈને ખાવાની ઇચ્છા કેમ થઈ જવા પામી ? રુચિપૂર્વક ચુસાતી એ શેરડીનો રસ જાણે અમૃત બનીને એમના સંસ્કૃતિની રસધાર ભાગ-૨
૧૧૬
