________________
૨૬૦
“રે કોઈ “અજબ તમાસા દેખા, જહાં રૂપ રંગ નહીં રેખા” “સેવક આગળ સાહેબ નાચે, બહે ગંગાજલ ખારે” “ગર્દભ સારે ગાયવરે વસ્યા, એ અચરિજ મોહે ભારિ
એક અચંબા એસો દીઠો, કુવામાં લાગી આગ” “એક અચંબા એસો દીઠો માછલી ગાવે પાના, ઊંટ બજાવે બંસરી ને, મેઢક જોડે તાન.” “સખીરે મેં તો કૌતુક દીઠું, સાધુ સરોવર ઝીલતા.” “અઢી દ્વીપમેં ખાટખટુલી, ગગન ઓશીકું તલાઈ, ધરતીકો છેડો આભકી પિછોડી, તોયે ન સોડ ભરાઈ”
સંતો અચરજ રૂપ તમાસા, કીડીકે પગ કુંજર બાંધ્યો, જળમેં મકર પીયાસા.” “બિન બાદલ બરસા અતિ બરસત, બિન દિગબહત બતાસા” “સખીરે મેં તો કૌતુક દીઠું, ભૂપતિ ભીક્ષા માગતારે” “આંધરો દર્પણમાં મુખ નીરખે, માંકડું બેઠું નાણું પરખે”
સ્વાભાવોક્તિ કુવો બેઠોર ખીખી બહુ કરે રે, ફુઈડી લગાવે મુજ રાવ, પરઘર ભંજકમામો માહરો રે, મામીનો ખોટો સ્વભાવ.
ઉપરોક્ત પંક્તિઓમાં પ્રકૃતિ અને વ્યવહાર વિરૂદ્ધનું નિરૂપણ કરીને લોકોનું આવી રચનાઓ પ્રત્યે આકર્ષણ થાય અને તેમાં રહેલા ગૂઢાર્થને જાણવા માટે પ્રયત્ન કરે એવી કવિદૃષ્ટિ રહેલી છે. પ્રથમ દૃષ્ટિએ વિરોધ લાગે પણ અર્થ જાણ્યા પછી અપૂર્વ આનંદ અને આશ્ચર્ય સાથે આધ્યાત્મિકવિશ્વના ગહન વિચારોનો પરિચય થાય છે.
