________________
ઝંઝાવાત ફૂંફાતો તોયે, મગ દાણા નિવ હાલે, ડુંગર ઊડી ગગને ચાલે, લોકો ડગમગ ભાલે. મેરે પ્યારે, સુણજો કૌતુકમાળા. ઘરા
ચન્દ્ર થકી વરસે અંગારા, જાગે જાગણહારા, અગ્નિ થકી જેમ જળફુઆરા, છૂટે પારાવારા. મેરે પ્યારે, સુણજો કૌતુકમાળા. ઘણા
રૂની પાછળ લોહ ખેંચાયે, લોહચુંબક જેમ ખેંચે, સિંહને વળી શિયાળ જ મારે, સિંહણ રડતી રહેવે. મેરે પ્યારે, સુણજો કૌતુકમાળા, ૫૪ા સાગરમાં નદીયો ના પેસે, વહેતી ગગનની વાટે, રાત પડે પણ સૂર્ય ન જાવે, અંધકાર ગભરાવે. મેરે પ્યારે, સુણજો કૌતુકમાળા, ઘપા
દેવ વિમાનથી દેવ પડતાં, પડ્યા પછી પછતાવે, જે ન પડે તે બહુ સુખ પામે, પહોંચે અમર ધામે. મેરે પ્યારે, સુણજો કૌતુકમાળા. ાદા
રાત દિવસ મુનિ ખા ખા કરતાં, ‘ઉજેહી'માં ફરતા, નારી સંગત અંગત ધરતા, બીજો વિચાર ન કરતા. મેરે પ્યારે, સુણજો કૌતુકમાળા, રાણા
સર્પના માથે કહો, શું શોભે? રત્નતણી શું કહીએ? રાજવી યુધ્ધ કરી, શું પામે? કવિનું નામ એમ લહિએ. મેરે પ્યારે, સુણજો કોતુકમાળા. ૫૮૫
૧૨૯
અકલંક ગ્રંથમાળા. પાન ૩૦, પુષ્પ ૧૭૭
‘પ્યારા સજ્જનો, આ કૌતુક ઉત્પન્ન કરનાર સાત આઠ મણકાની માળાનો અર્થ સાંભળો, સમજો ને વિચારો.”
