________________
૨૧૩
ગ-ઉપયોગની ચતુર્ભગી ઈચ્છાવાળા ન હોવા છતાં પણ પ્રવૃત્ત કેમ બને? આ બાબત અંગે કેટલાકને જરૂર શંકા થાય તે સ્વાભાવિક છે. એટલું જ નહિં પણ સમજવા છતાં પ્રવૃત્તિ કરનારને દંભી કહી દેવાનું સાહસ કરવા તૈયાર થાય.
પરંતુ અહિં સમજવું જોઈએ કે, જેમ દુનિયામાં શારીરિક સ્વાસ્થને બગાડનાર માનસિક-વાચિક અને કાયિક પ્રવૃત્તિને ત્યાગ કરવાનું ચોક્કસપણે જરૂરી સમજનારા કેટલાક મનુષ્ય, ત્યાગ કરવાની ઈચ્છાવાળા હેવા છતાં પણ, તેવી કેટલીક પ્રવૃત્તિથી નિવૃત્ત થઈ શકતા નથી. કુપચ્ચને જાણનારા, માનનારા અને છોડવાની ઈચ્છાવાળા દર્દીઓ પૈકી, કાચા મનવાળા કેટલાક, ખાવા બેસતાં ફીકુ લાગે તે કુપથ્ય પણ ખાઈ જાય.
એજ રીતે આધ્યાત્મિક દ્રષ્ટિએ આત્મિક સ્વાથ્યને નુકશાન કરનારી હેય (ત્યાજય) પ્રવૃત્તિને, ત્યાગ કરવા લાયક માન્ય રાખનાર, અને ત્યાગ કરવાની ભાવનાવાળા હોવા છતાં પણ, કેટલાક જીવે ત્યાગ ન કરી શકે, કે ત્યાગ કરવામાં અશક્ત હોય એમ બનવા જોગ છે. માટે તેમાં દંભ જ માને તે અણસમજ છે.
જેવું મનમાં તેવું આચરણમાં સર્વને સદા હોય જ, એવો નિયમ હેત તે, જૈનદર્શન કથિત ગુણસ્થાનકને કેમ પણ હેઈ શક્ત જ નહિ. ચેથા ગુણસ્થાનકથી જિનેશ્વર ભગવાન કથિત રત્નત્રયીની અને જીવાદિ નવતત્વની માન્ય
