________________
જગાડેલી આંધીએ જયંતીભાઈને પુનઃ જૈન ધર્મમાં સ્થાપિત કર્યો અને પાછા જવા માટે પ્રેરણા આપી. ધન્ય છે આ પ્રકૃતિના પરિબળોને અને ભલું હોજો પેલી આંધળી માતાને ! એક તરુણની બુદ્ધિ ઠેકાણે લાવવા માટે આંધીનો એક સપાટો બસ થઈ ગયો!
તરુણ કાંગડી જવાના વિચારથી પાછો ફર્યો. પુન: હરિદ્વારની ધર્મશાળામાં આવી ગયો. ખાવાનું તો કશું હતું નહીં. મૂંગે મોંએ ભૂખ સહન કરવાની હતી.
પેલો પંજાબી વૃદ્ધ સંત ફરીને તાડુક્યો, “અરે ! તુમ વાપિસ આ ગયા ? આજ સંધ્યાસે પહેલે તુમ અવશ્ય મર જાયેગા. તુમ્હારે જૈસે લડકે ઘરસે ભાગકે મરને કે લિયે યહાં ચલે આતે હૈં.” જયંતીભાઈએ આંખ આડા કાન કરી એક રૂમમાં તૂટેલી ખાટ પર લંબાવ્યું.
આ ધર્મશાળાનો એક મુનીમ સ્વભાવથી સજ્જન હતો. તેણે થોડી હમદર્દી બતાવી. પરંતુ જયંતીભાઈના ભોજનના નિયમ સાંભળીને તે પણ કશું કરી શક્યો નહીં.
વૈરાગી ત્રણ વાગે બજારમાં આંટો મારવા ગયા. એક દુકાન ઉપર અડદની દાળ ભરેલી કચોરી બનતી હતી. તેમાં ખાંડ કે મરચું ન હતાં. જયંતીભાઈએ ચાર આનાની પાંચ કચોરી લીધી. ચાર પોતે ખાધી અને એક મુનીમને આપી. વૈરાગીને ખબર ન પડી કે આ કચોરીનો કેટલો પ્રકોપ થશે ! સંધ્યાકાળે ઠંડી વધી ગઈ. પેલો સાધુ અગ્નિ તાપતો હતો. જયંતીભાઈ ત્યાં
ગયા.
સાધુએ ફરીથી છંછેડાઈને કહ્યું, “યે અગ્નિ હમારે લિયે હૈં, તુમ્હારે લિયે નહીં હૈ. તુમ તાપ મત ખાવ ઓર આજ તુમકો મરના હી હૈ.”
જ્યારે જ્યારે સાધુ સાથે વાત થતી ત્યારે તે મરવા સિવાય બીજી કોઈ વાત ન કરતો. ખરેખર આજે તેની કાળવાણીનો પણ પ્રકોપ થવાનો હતો.
આત્મબળનું ઓજસ :
વૈરાગી પરાણે આગ પાસે બેઠા. દસ વાગે રૂમમાં ગયા. કડકડતી ઠંડી હતી. ધાબળો અને શાલ પૂરાં વીંટી લીધાં, પણ તેની જરાપણ અસર ન હતી. ઠંડી હાડ ધ્રુજાવતી હતી. ભૂખ્યા પેટે એકસાથે ચાર કચોરી ખાવાથી પેટમાં આફરો ચડ્યો અને સાક્ષાત્ મૃત્યુ સમી વેદના થઈ. ઠંડી અને પેટ-પીડા વચ્ચે વૈરાગી પૂરા સપડાઈ ગયા હતા.
પેલો સાધુ હજી બોલતો હતો, “રાતકો તુમ જરૂ૨ મર જાઓગે.”
સાધુને ચૂપ કરવાનો કોઈ ઉપાય ન હતો. આ કારમી પીડામાં ઘડીભર તો લાગ્યું કે હવે પ્રાણ થોડી મિનિટના મહેમાન છે. આવી નિરાધાર અવસ્થામાં વૈરાગી એકદમ બેઠા થઈ ગયા. મનોબળ વધાર્યું. જોરથી ત્રાડ પાડી, “તુમ હમારા કુછ નહી કર શકતે !”
આત્મબળનું નવું કિરણ ફૂટયું. હાથપગ વાળીને, પલાંઠી લગાવી, એક ખૂણામાં બેસીને,
આઠ દિવસની આંધી D 47