________________
જીવનના દબાણથી મુક્ત, પ્રકૃતિને ખોળે ૨મતા ૨મતા જીવનયાપન કરી રહેલા આદિવાસીઓ અને વિપુલ વનશ્રીના વૈભવનાં દૃશ્ય મનોરમ્ય હતાં.
ચક્રધરપુરથી મુનિવૃંદ ટાટાનગર પધાર્યા. ત્યાંના ઉપાશ્રયમાં એક મહિનાની સ્થિરતા કરી. સવા વર્ષ પહેલાંનાં ભક્તિ અને સદ્ભાવભરેલાં સંસ્મરણો તાજાં થયાં. સાકચી તથા જુગસલાઈમાં પરિભ્રમણ કર્યું. જુગસલાઈનાં કપડાંની ફેરી કરતા ઓશવાળભાઈઓ વેપા૨ી થઈ ગયા હતા. તેઓ બે માળનાં મકાન ધરાવતા થઈ ગયા હતા. જૈન મંદિર તથા ઉપાશ્રયની સ્થાપના કરી ધર્મઆરાધનામાં પણ તત્પર હતા. આ ભાઈ-બહેનોને આપણા મુનિરાજો માટે અપાર સ્નેહ હતો. તેઓ માનતાં હતાં કે પૂજ્ય તપસ્વી મહારાજના ચરણે પડ્યા પછી તેમનો અભ્યુદય થયો હતો. શ્રી નરભેરામભાઈ કામાણી સ્થાનકવાસી જૈન સંઘના પ્રમુખ તરીકે ખૂબ સારું કર્તવ્ય બજાવી
રહ્યા હતા.
સંકલ્પ અને સિદ્ધિ :
ટાટાનગરનો શેષકાળ પૂરો કરી, જયંતમુનિજીએ પુરુલિયા અને ચાસ થઈ ઝરિયા તરફ પ્રયાણ કર્યું. ચાસ સંઘનો હજી ઉદય થયો ન હતો. બોકારો સ્ટીલ સીટીનો પણ હજુ પાયો પડ્યો ન હતો. એ જ રીતે ધનબાદ સંઘનો પણ હજુ ઉદય થયો ન હતો. પરંતુ બર્મા તૂટવાથી રંગૂનથી ચાર કુટુંબ ધનબાદ આવ્યા હતા. પરંતુ ધનબાદ સંઘની હજુ સ્થાપના થઈ ન હતી. પ્રમુખ સંઘ ઝરિયા જ હતો. ઝરિયાનું ચાતુર્માસ પૂરા કોલફિલ્ડનું ચાતુર્માસ ગણી શકાય.
ન
પ્રથમ કત્રાસ થઈ ઝરિયા જવાનું હતું. કત્રાસમાં અઠવાડિયાની સ્થિરતા હતી. કત્રાસ પધારતાં આનંદ છવાઈ ગયો. કત્રાસમાં સ્થાનકવાસી અને દેરાવાસી ઘરો ઠીક સંખ્યામાં થઈ ગયાં હતાં. જૈન ભવનની આવશ્યકતા હતી. ઝરિયાથી પણ શ્રાવક ભાઈઓ પ્રવચનમાં આવતા હતા. મુખ્ય રસ્તા ઉપર ઝરિયાના ત્રણ શ્રાવક ભાઈઓની જમીન વગર વપરાયે જ પડી હતી. કત્રાસ સંઘે
પ્રસ્તાવ મૂક્યો કે ‘આ જમીન મળે તો સહેલાઈથી જૈન ભવનનું નિર્માણ થઈ શકે.’
વ્યાખ્યાનમાં બધા ભાઈઓની હાજરીમાં પૂજ્ય તપસ્વી મહારાજે પ્રસ્તાવ મૂક્યો કે “ધર્મસ્થાનક માટે ભૂમિદાન કરનાર વ્યક્તિ મહાપુણ્યશાળી બની જાય છે. ઘણી પેઢી સુધી માણસો તેને યાદ કરે છે. એમનો પરિવાર પણ ગૌરવ લઈ શકે છે.” આ વાતથી પ્રભાવિત થઈ જમીનના ત્રણ માલિકોએ એકસાથે ઘોષણા કરી કે “કત્રાસના શ્રીસંઘને અમે જમીન અર્પણ કરીએ છીએ.”
દાતાઓએ સાથે સાથે એક શરત પણ મૂકી : “જૈન ભવન છ મહિનામાં બંધાઈ જવું જોઈએ.”
શ્રી દેવચંદભાઈએ દાતાઓના પડકાર સામે બીડું ઊપાડ્યું. તેમણે છ મહિનામાં ભવનનું નિર્માણ પૂરું કરવાનો સંકલ્પ જાહેર કર્યો. એ જ સમયે જૈન ભવન માટે ફાળો શરૂ થયો અને અમારો છેલ્લો ઘા ! n311