________________
એકંદરે રાંચીની યાત્રા ઘણી સફળ થઈ અને ચાતુર્માસ માટે એક નવું ક્ષેત્ર તૈયાર થઈ ગયું. ધીરુભાઈનાં પત્ની શ્રીમતી જયાબહેન ઘણી જાણકારી ધરાવતાં હતાં. એ જ રીતે ઝબકબહેન, ભાઈચંદભાઈનાં પત્ની કંચનબહેન, નરભેરામભાઈનાં પુત્રી કાંતાબહેન, ગાયત્રીબહેન, કમલાબહેન, સરજુબાલા, સંતોકમા, ગટુબહેન, લક્ષ્મીબહેન વગેરે બહેનો નિયમિત હાજરી આપી ખૂબ જ ઊંડો રસ લેતાં હતાં. સ્થાનના અભાવથી બધાનાં નામ લખી શક્યાં નથી, પરંતુ સૌ અભિનંદનને પાત્ર છે. વન પ્રદેશમાં પરીક્ષા :
હવે ફરીથી રાંચીથી વિહારની તૈયારી થઈ. ચાઈબાસા પહોંચતા પહેલાં ૨૪ માઈલની જંગલની ઘાટી આવે છે. એ ઘાટીમાં એક પણ સારું ઘર કે ગામ નથી. જંગલમાં હાથીનાં ઝુંડના ઝુંડ જોવા મળતાં હતાં. બે દિવસના વિહાર પછી મુડહુ આવ્યા. ત્યાં બજરંગબલિનું સુંદર મંદિર છે અને પાંચ-છ મારવાડી ઘર છે. ગાયત્રીબહેન વગેરે બહેનોએ સુંદર સેવા બજાવી.
ત્યારબાદ જુઓ એક દિવસ મુનિરાજોને કેવી પરીક્ષા થઈ!
રાંચીથી રોજ ગોચરી લઈ ત્રણ-ચાર પરિવારોની ગાડી આવતી હતી. શ્રી જયંતમુનિજીએ સૂચન આપ્યું કે બધા વારાફરતી આવે તો દૂર સુધી સેવા થઈ શકે. ભાઈઓને આ સૂચન ગમી ગયું.
મુનિઓની સાથે સોનુ નામનો એક માણસ હતો. તેનો બાપ બીમાર થતાં તે સામાનના થેલા સાથે ચાલ્યો ગયો હતો. આ રીતે મુનિઓ એકલા પડ્યા હતા. મુડહુથી મુનિરાજો જંગલમાં એક ડાક બંગલા પર પહોંચ્યા. ત્યાં ઊતરવા સિવાય કશી વ્યવસ્થા ન હતી. અગિયાર થયા, બાર વાગ્યા, પરંતુ કોઈ ફરક્યું જ નહીં. પૂજ્ય તપસ્વી મહારાજે તો બાર વાગ્યા એટલે ઉપવાસના પચ્ચકખાણ કરી લીધા અને બોલ્યા કે હવે કોઈ ખટપટ ન રહી. પરંતુ શ્રી જયંતમુનિજી તથા ગિરીશમુનિ આહારની આશાએ કોઈના આવવાની વાટ જોતા હતા. પરંતુ કોઈ ન આવ્યું તે ન જ આવ્યું. રાંચીમાં ચારે પરિવારે વિચાર કર્યો હશે કે બીજું કોઈ ને કોઈ ગયું હશે. સરવાળે કોઈ ન આવી શક્યું. બે વાગે પૂજ્ય તપસ્વી મહારાજ બોલ્યા, “આજે સૌને ઉપવાસ થયો છે, એટલે કાલે તો તમે વિહાર કરી શકશો નહીં. માટે અત્યારે વિહાર કરી નાખો.” તેઓની સૂચના પ્રમાણે મુનિઓએ ભેટ બાંધી.
ડાક બંગલે પાણી પણ ન મળ્યું. ચોકીદારને પૂછ્યું તો કહે કે, “બાલદી તૂટેલા તળિયાની છે. હું તો એક કિલોમીટર દૂર જઈ ઝરણાનું પાણી પી આવું છું.”
આવી પરિસ્થિતિમાં ફરીથી આઠ માઈલનો વિહાર કરી ત્રણે મુનિરાજો ભૂખ્યા-તરસ્યા ટેબો ડાક બંગલે પહોંચી ગયા. રસ્તામાં એક બસ ઊભી રખાવીને શ્રી જયંતમુનિજીએ રાંચી સંદેશ મોકલ્યો.
અમારો છેલ્લો ઘા ! ] 309