________________
આપવામાં આવે છે કે તેઓ ઊભા થાય અને લાલજીભાઈને નમસ્કાર કરીને વેરઝેરનો ત્યાગ કરે.”
રામજીભાઈ સમાજમાં ખૂબ અક્કડ મનાતા હતા અને ધારદાર મોટી મૂછ રાખતા હતા. જયંતમુનિજીનાં આટલાં વચન સાંભળતાંની સાથે જ તેઓ એક સપાટે ઊભા થઈ ગયા. લાલજીભાઈ પણ પોતાની મર્યાદાને સમજી ગયા અને તેઓ પણ તત્કણ ઊભા થઈ ગયા. એકબીજાને નમસ્કાર કરવામાં આવે તે પહેલાં બંને વેવાઈ ભેટી પડ્યા.
સભામાં ખામોશી છવાઈ ગઈ. શું થયું તે સમજાય તે પહેલાં તો સોળ વરસના જૂના વેરનો અંત આવી ગયો હતો અને તેનો યશ મુનિવરોને મળવાનો હતો.
પરસ્પરનો પ્રેમ જાહેર થયો તે જ ક્ષણે લાલજીભાઈએ પોતાની મોંઘા ભાવની, મુખ્ય રસ્તા પર આવેલી દશ કઠ્ઠા જમીન ગુજરાતી સ્કૂલના નિર્માણ માટે અર્પણ કરી. ઝઘડાના કારણે ગુજરાતી સમાજનો વિકાસ અટક્યો હતો. હવે તેનો માર્ગ હવે સ્વચ્છ થઈ ગયો. ભૂમિદાનની જાહેરાત થતાં જ સભામાં જયજયકાર થઈ ગયો. લાલજીભાઈએ એ જ વખતે જાહેર કર્યું કે મારે ત્યાં આજે સમાજના બધા ભાઈઓએ જમવા પધારવાનું છે. આમ સમાજમાં આનંદનું મોજું ફેલાઈ ગયું. રાંચી ગુજરાતી સમાજનો પાયો પડ્યો. આજે એ જ જગ્યામાં ગુજરાતી સમાજનું વિશાળ ભવન બની ગયું છે અને ત્યાં એક વિદ્યાલય પણ ચાલે છે.
શ્રી જયંતમુનિજીએ સમાજને આદેશ આપ્યો કે કોઈએ પણ કોણ નમ્યું એ બાબતની ચર્ચા કરવાની નથી. ચર્ચાઓથી જો વેરઝેર ઊભું થશે તો ચર્ચા કરનાર પાપના ભાગીદાર બનશે. અવળી ચર્ચા કરનાર સમાજના મોટા દુશ્મન હોય છે. મુનિશ્રીએ એક પ્રકારે બધાને વ્રત આપી દીધું.
આ ક્લેશ-નિવારણનું સુખદ પરિણામ એ આવ્યું કે જ્યારે મુનિશ્રી ગોચરી માટે પધાર્યા ત્યારે લક્ષ્મીબહેન સોળ વરસે પિયર આવ્યાં હતાં. તેમની આંખમાં હર્ષ સમાતો નહોતો. લક્ષ્મીબહેન બોલ્યાં કે, “ગુરુદેવ, મારાં લગ્ન આજે જ થયાં હોય અને હું પહેલી વાર માવતરે આવી છું તેમ લાગે છે.”
વિચાર કરો, માવતરનું ઘર સામે હોવા છતાં દીકરી તેની મા સાથે સોળ વરસ થયાં વાત પણ કરી શકતી નહોતી. બધો ક્લેશ શાંત થયો તેના સુખના સૌથી મોટા ભાગીદાર લાલજીભાઈનાં વયોવૃદ્ધ માતુશ્રી હતાં. તેમણે પોતાની વહાલસોઈ દીકરી પાછી મેળવી હતી. સંકુચિતતા સામે પડકારઃ
રાંચીના નિવાસ દરમિયાન દિગંબર જૈન મંદિરમાં જાહેર પ્રવચન રાખવામાં આવ્યું હતું. રાયબહાદુર હરચંદજી સાહેબ, શ્રી લાલચંદજી, પૂનમચંદજી વગેરે દિગંબર સમાજના ધુરંધર અગ્રેસરો હાજર હતા. ગુજરાતી સમાજ તો પૂરી સંખ્યામાં હાજર હતો જ. દોરંદાથી હીરાલાલજી, મોતીલાલજી
સાધુતાનું શિખર અને માનવતાની મહેંક n 306