Sadhutanu Shikhar Ane Manavtani Mahek

SR No.: 023252
Original Sutra Author: N/A
Author: Harshad Doshi
Publisher: Jain Academy
Publication Year: 2006
Total Pages: 532
Language: Gujarati
Classification: Book_Gujarati
File Size: 16 MB

Page 326

જયંતમુનિજીએ લાગ્યું કે આ તો બહુ પેચીદો પ્રશ્ન છે અને સમાજને કહેવાથી સમાધાન થાય તેવું લાગતું નથી, માટે નવો જ રસ્તો લેવો પડશે.
મુનિજીએ બહેનોને ખાનગીમાં કહ્યું કે, “તમારે ક્રાન્તિ કરવી પડશે. પુરુષોને પૂછવાની જરૂ૨ નથી. અંદરોઅંદર વાત કરી લો અને જેવો વ્યાખ્યાનનો સમય થાય ત્યારે દરેક ઘેરથી બહેનો એકસાથે નીકળી પડો.”
બહેનોએ થોડી આનાકાની સાથે વાત સ્વીકારી અને કહ્યું કે, “તમારા શ્રાવકો વધારે વિરોધ કરે તો આપે સંભાળી લેવું પડશે.”
બહેનો હિંમતવાળી હતી. તેઓ અંદરોઅંદર સંગઠિત થઈ ગઈ. ઇશારાથી ઘરે ઘરે વાત પહોંચાડી દીધી અને પુરુષોને અજાણ રાખ્યા. મુનિશ્રીને સુખદ આશ્ચર્ય થયું કે નવ વાગતાં જ બધી બહેનો સમૂહમાં મંદિરમાં પહોંચી. ભગવાન મહાવીરના નામનો જયનાદ કર્યો. પુરુષો તો કિત જ રહી ગયા. આ કેવી રીતે બની ગયું ! તેમને સમજતા વાર ન લાગી. સભાભવનમાં હાસ્યનું મોજું ફરી વળ્યું હતું. સો વરસથી જે બહેનો બજારમાં નીકળી ન હતી તેમને આજે સ્વતંત્રતા મળી હતી. ત્યારબાદ આખો પ્રશ્ન મુનિશ્રીએ પ્રવચનમાં સંભળાવ્યો. તે દિવસથી બહેનોને છૂટ થઈ તે થઈ. શ્રી જયંતમુનિજીની સુધારાવાદી વિચારને તરત જ અમલમાં મૂકવાની હિંમતને કારણે બહેનોને જે મુક્તિ મળી તે આજ સુધી ચાલુ છે. બધી બહેનો મુનિશ્રીને ખૂબ જ યશ આપી રાજી રાજી થઈ હતી.
સૂંથિયા પંદર દિવસનો મુકામ હતો. શ્રાવક-શ્રાવિકાઓ ધર્મના રંગે રંગાયાં. બહેનોએ મોટી તપશ્ચર્યાઓની ઉપાસના કરી. જ્યારે પારણાં ઊજવાયાં ત્યારે પૂરા સંઘમાં આનંદનો સાગર હિલોળે ચઢ્યો હતો. સૂંથિયામાં ખૂબ જ ઘાટો સંબંધ બંધાયો. આજે ૫૦ વર્ષ પછી પણ સેથિયાનાં શ્રાવકશ્રાવિકાએ એકધારી ભક્તિ જાળવી રાખી છે. હાલમાં જ એક બસ ભરીને સેથિયાનાં શ્રાવકશ્રાવિકાઓ પેટ૨બાર ગયાં હતાં. બા. બ્ર. પૂજ્ય જયાબાઈ સ્વામી પણ સેંથિયા પધાર્યાં હતાં. તેમના સન્માનમાં ભોજરાજજી પારેખે માસક્ષમણની તપશ્ચર્યા કરી હતી. સૂંથિયા રતન જેવું ગામ નીકળ્યુ.
મુનિરાજ સૂંથિયાથી વિહાર કરી શિવરી પધાર્યા. આ આખા જિલ્લાનું નામ વીરભૂમ જિલ્લો છે. શિવરી જિલ્લાનું મુખ્ય કેન્દ્ર છે. બેચાર ગુજરાતી પાટીદારોનાં ઘર પણ શિવરીમાં છે. સૌએ ભક્તિ કરી. શિવરીથી રાણીગંજ જવાનું હતું. રસ્તામાં રૂપાણીબાપાની એક ચોખાની મિલ હતી. કલકત્તામાં રહીને અહીં બંગાળમાં આટલે દૂર મિલનો વહીવટ સંભાળતા હતા. તેમને સમાચાર મળ્યા કે મહારાજશ્રી આ રસ્તે પધારવાના છે ત્યારે આખો પરિવાર અગાઉથી આવી ગયો હતો. તેમણે મિલમાં પગલાં કરાવ્યાં.
બંગાળની સંસ્કૃતિ અને ગ્રામીણ પ્રદેશ D 299