________________
પડશે.” તેમની દૃષ્ટિ ફક્ત પૈસાની ન હતી. સાથે એક ચરિત્રવાન મહિલાની ભક્તિરસરંજિત ભાવના હતી. પોતાનું દુઃખ તેમણે પોતાની રીતે પ્રગટ કર્યું હતું.
બીજા પંડિતજી રામચંદ્ર ખડગ જૈનભવનમાં આવ્યા ત્યારે તેમની વિદાય લીધી. તેઓ આનંદી સ્વભાવના હતા. તેમણે હસતે મુખે જ પ્રેમભર્યા આશીર્વાદ આપ્યા. તેઓ તો મુનિશ્રીને બરાબર નમસ્કાર કરતા હતા. જૈન સાધુના ત્યાગ માટે તેમના મનમાં ગૌરવ હતું.
મુનિશ્રીએ પૂછયું, “પંડિતજી, આપકો ક્યા ચાહિએ?” પંડિતજીએ થોડા ખચકાઈને કહ્યું, “મને એક સારો ધોતી-જોટો અપાવી દો.”
એ સમયના શિક્ષકોની અપેક્ષાઓ પણ કેટલી અલ્પ માત્રામાં હતી ! કેટલા સંતોષ સાથે તેઓ જીવનયાપન કરી રહ્યા હતા ! શ્રીસંઘે તેમને એક જોડ ધોતીની સાથે એક સારામાં સારી ધાબળી પણ અર્પણ કરી. એટલાથી એ ખૂબ જ ખુશ થઈ ગયા. બનારસના આવા સર્જન, નિર્દોષ, જ્ઞાનથી ભરપૂર પંડિતોનો પ્રેમ સંપાદન કરી, અભ્યાસ સંપૂર્ણ કરી સ્વદેશ જવા માટે મુનિલોકો પાંખ ફફડાવી રહ્યા હતા.
દર્શનશાસ્ત્રનું અધ્યયન 0 165
