________________
નગરલોક નિષે ઘણું, ફ્ટિ પાપી હો ભભગની ભરથારકે. વાત૦ ૧૧ ઈમ સાંભળી કહે જનકને, તવ પિતા હો દિયે એમ આદેશકે;
પુંઅર ! કરીઆપ્યું લઈને, તુમ જાઓ હો ઈહાંથી પરદેશકે. વાત૦ ૧૨ લેઈ શીખ તવ ચાલિયો, કર્મ જોગ હો આવ્યો મથુરા ઉદ્યાનકે;
કાનન માંહિ ઉતર્યો, કરી ભોજન હો મુખે ચાવતો પાનકે. વાત૦ ૧૩ તેહવે વન જોવા તિહાં, રથ બેસી હો કુબેરસેના વેશ કે;
દેખી પુંઅર સોહામણો, સા નિરખે હો એકત્ર પ્રદેશ કે. વાત૦ ૧૪ નયણે નાખ્યો ભોળવી, તવ બોલ્યો હો કુંવર મુખ વાણકે;
રે વેશ્યા ! મુઝ ઘટ થકી, જઈ વસીયા હો તુઝ ઘટ મુઝ પ્રાણકે. વાત૦ ૧૫ તવ વેશ્યા કહે વાલ્લહા, તુઝ દીઠે હો હું થઈ મગન્ન કે;
આજથી મેં નિશ્ચે કરી, મેરૂ તોલે કોઈ ત્રાજુએ, ભૂમિ છત્રાકારે છત્રાકારે કરે,
તુઝ સોંપ્યું હો તન મન ધન્નકે. વાત૦ ૧૬ ભુજથી હો તરે સાયર જેહકે; નારીયે કર્યા રાંકડા તેહકે. વાત૦ ૧૭
જાઈ વસ્યો વેશ્યા ઘરે, સુખ વિલસે હો જનનીશું રસાલકે;
ગર્ભ ધર્યો વેશ્યા તિહાં, નવ માસે હો જનમ્યો તસ બાળકે. વાત૦ ૧૮ સુખભર દિન તિહાં નિગમે, હવે સાંભળો હો સાધવી વિરતંતકે;
ખંત્યાદિક ગુણે કરી, સહે પરિસહ હો કઠીન અત્યંતકે. વાત૦ ૧૯
૧૪
દુહા કઠીન ઈમ નિર્જર કરી, ધરતાં ધરમનું ધ્યાન, શુદ્ધ ચરણ પરિણામથી, ઉપનું અવધિજ્ઞાન. ૧ જોઉ બંધવ કિહાં અછે, માતણું ધરતો ભોગ, રડવડશે ગતિ ચારમાં, વિષય કરમતિ જોગ. ૨ ખૂંત્યો વિષયના પંકમાં, હવે કાઢું જઈ એહ, લેઈ આણા ગુરૂણી તણી, વિચરે પંથે તેહ. ૩ પોહોતી મથુરા નગરીમાં, ગઈ વેશ્યાને ધામ, રે બાઈ ! અમ દીજીયે, રહેવા નિરવદ્ય ઠામ. ૪ વેશ્યા કહે રે સાધવી ! ઈહાં નહિં તુમ કામ, ઈમ કહેતાં પિઉ આવીયો, વંદી આપ્યું ઠામ. પ દુરબલ તન તપસ્યા કરી, વેશ પરાવર્ત જેહ,
સજ્ઝાય સરિતા
