________________
લ્યો ભિક્ષા છે સુઝતીજી, મોદકતણો એ આહારા. મેતારજ૦ ૩ ક્રૌંચ જીવ જવલા ચણ્યોજી, વહોરી વલ્યા ઋષિરાય;
સોની મન શકા થઈ જી, સાધુ તણા એ કાજ. મેતારજ૦ ૪ રીસ કરી ઋષિને કહેજી, દ્યો જવલા મુજ આજ;
વાધર શિર્ષે વીંટીયુંજી, તડકે રાખ્યા મુનિરાજ. મેતારજ૦ ૫ ફટ ફટ ફૂટે હાડકાંજી ટ તૂટે છે ચામ; સોનીડે પરિષહ દીયોજી, મુનિ રાખ્યો મન ઠામ. મેતારજી૦ ૬
એવા પણ મોટા યતિજી, મન ન આણે રે રોષ;
આતમ નિદે આપણોજી, સોનીનો શો દોષ. મેતારજ૦ ૭
ગજસુકુમાલ સંતાપીયાજી, બાંધી માટીની પાળ; ખેર અંગારા શિરે ધર્માજી, મુગતે ગયા તત્કાળ. મેતાર૭૦ ૮
વાઘણે શરીર વલુરીયું જી, સાધુ સુકોશલ સાર;
કેવલ લહી મુગતે ગયાજી, ઈમ અરણિક અણગાર. મેતાર૭૦ ૯
પાપી પાલકે પીલીયાજી, ખંધકસૂરિના રે શિષ્ય;
અંબડ યેલા સાતશેંજી, નમો નમો તે નિશદિન. મેતારજ૦ ૧૦
એવા ઋષિ સંભારતાજી, મેતારજ ઋષિરાય;
અંતગડ હુઓ કેવલીજી, વંદે મુનિના પાય. મેતારજ૦ ૧૧
ભારી કાષ્ઠની સ્ત્રીએ તિહાંજી, લાવી નાંખી તેણીવાર; ધબકે પંખી જાગીચોજી, જવલા કાઢયા તેણે સાર. મેતારજ૦ ૧૨
દેખી જવલા વિષ્ટામાં, મન લાજ્યો સોનાર; ઓઘો મુહપત્તિ સાધુનાજી, લેઈ થયો અણગાર. મેતારજ૦ ૧૩
આતમ તાર્યો આપણોજી, સ્થિર કરી મન વચ કાય;
રાજવિજય રંગે ભણેજી, સાધુ તણી એ સજઝાય. મેતારજ૦ ૧૪
૨૩૬
સજ્ઝાય સરિતા
