________________
- अथ श्री संघपट्टकः
( २६३ )
तेणे करीने शुं ? जे माटे नीतिवचन या प्रकारनुं बे जे गुणने विषे प्रयत्न करतुं तेमां आटोपनुं शुं प्रयोजन बे केम जे ते उपर दृष्टांत जेम दूध रहित गाय ते घंटावते वेचाती नथी. एटले जेम कोइक 'गाय सदाकाळ दूध देतीज नथी. ते तेनुं सारूं मूल उपजाववा वास्ते तेनी कोटे घणी घंटा बांधीने आटोप करीए पण तेनुं मूल सा उपजे नहि तेम गुएा विना केवळ मोटा मोटा आसन उपर बेठा तेथे करीने प्रवचननी प्रभावना थायज नहि.
टीका :- आगमे च शिष्योपध्या दिनिरेवसूरिनिषद्या विधानाभिधानात् ॥ उपदेशमालायामपि ॥ नवि धम्मस्त जमकेत्यत्र मक्का वृहदासनाद्याटोप इति व्याख्यानेन वस्तुतः सिंहासनाद्यासन निषेधप्रतिपादनात् ॥ किंचाप्रत्युपेक्षत्वेनाकल्पनीयतयागम निषिद्धद्रूष्यपंचकांतर्वर्त्तित्वेन
गब्दिकायासनस्य
प्रवचनप्रजावनानंगत्वात् ॥
अर्थः- श्रागमने विषे पण कह्युं वे जे शिष्य तथा उपंधि इत्यादिके करीनेज सूरिने निषधानु विधान कहेवापणुं बे एटले सूरी यावे त्यारे शिष्य श्रासन पाथरी आपे, त्यारे जो सिंहासन उपर बे सवानुं होय तो एम नकहेत. उपदेशमालामां पण 'नविधम्मस्तनमक्का ' ए जगाए जमक्का जे मोटा श्रासनादिकनो घटाटोप एम व्याख्यान्न करवे करीने वस्तुताए सिंहासनादि आसननो निषेधनुं प्रतिपादन देखाय ने ए हेतु माटे. वळी जेनी पमिलेहण न थ शके माटे कल्पवापणे श्रागममां निषेध कर्यो जे दूष्य पंचक ॥ दुखे जेनी पकलेह चाय माटे दोषयुक्त जे पांच वस्तु तेमां गा