________________
( ૬૪ ]
: શ્રી સીમંધર
મગતરાં તુલ્ય માનવી (ભા) નું શું ગજું કે અતિ વહાલી બિંદુમતી મરી ગઈ- હું ન પરણી શકયા તે બદલ નાહકનો પશ્ચાતાપ કરૂં છું જગતમાં સઘળા પ્રાણીઓને જીવન અને ધન અતીવ ઇષ્ટ છે. પણ સમય આવ્યે તે જ વસ્તુઓ તૃળ સમ ગણી માનવ તેને પરિહરવા તૈયાર થાય છે. એટલે આ સંસારમાં ઇષ્ટ-અનિષ્ટ બધું પ્રકૃતિ-વિથાર ઉપર જ નિર્ભર છે, માટે તેની જાળથી વેગળા રહી આ શરીરથી જેટલું આત્મકલ્યાણ સધાય અગર પરનું ભલું થાય તે કરી લેવું શ્રેષ્ઠ છે, નહિં તે જીવના ગયા પછી આ શરીરની કંઈ કિંમત નથી, જે જીવવિનાના આ શરીરને કોઈ મુર્ખાઈ કરીને ઢાંકીને રાખી મૂકે તો કેહવાટ થઈ આખું શરીર કીડાઓથી ખદબદી ઉઠે, એટલે અગ્નિશરણ કિયે જ છૂટકો છે. તે તેની ભસ્મ થવાની છે, એટલે જીવ વિનાના શરીરની કિંમત ફી કેડીની છે માટે શરીરથી વિશિષ્ટ હિત સાધી લેવાની તત્પરતા રાખવી અત્યત્તમ છે, તથા
૧ દુનિયા જલે માનવીની જિંદગીને લાખોથી મૂલવતી હાય ! અગર માનવ પોતાના શરીને કિંમતી ગણતો હોય! પણ આ શરીર જેનાથી બનેલું છે, તેનું પૃથક્કરણ કરતાં આજના પ્રખર વૈજ્ઞાનિકોએ એમ જાહેર કર્યું છે કે, આ શરીરના સારભૂત તત્તની કિંમત શો) ત્રણ રૂપિયા બાર આના થાય છે.
શરીરના સાર-તત્તનું પૃથક્કરણ ૬૫ ટકા ઑકસીજન
૨ ટકા કેસીયમ ૧૮ , કાર્બન ૧૦ , હાઇડ્રોજન
૧ , તાંબું, જસત વગેરે ૩ .. નાઈટ્રોજન
૧૦૦ ટકા કિ. ૩-૧ર-૦ એટલે કે અંદરથી ચેતનના ગયા પછી આ જડ શરીરની કિંમત બજાર ભાવે ગણતાં લગભગ પોણાચાર રૂપિયાની થાય છે. પશુ કરતાં પણ એછી,
(“કયાણ” ગુજરાતીમાંથી ઉત)
