________________
શાલિભદ્ર અને ભદ્રા તે નથી. ઇચ્છા હોય તેટલું દ્રવ્ય દાનાદિક શુભકાર્યમાં યોજ શુભ ક્ષેત્રોમાં વવાય તેટલું વાવ! ભવોભવ પુરયાજ ઉપલેગ બની રહે તેવી યોજના કરવાની તને જેવી જોઈએ તેવી અનુકુળતા છે.
શાલિભદ્રઃ પણ માછ! એવીજ કડાકૂટમાં રહું તો પછી ભેગને સમય કયારે રહે? ખૂટી રહેવાની બીક એજ મેટામાં મોટી પંચાત છે. વળી ભેગની લાલસાથી થયેલે પુયસંચય પુણ્યને હલકી પંક્તિનું કરી નાખે છે. ભવભવ લેગ માટે જ જન્મવું અને મરવું એ સ્વર્ગ મેળવવા માટે ઝપાપાત ખાવા જેવું છે. માછ! ભેગમાં કશી મીઠાશજ હવે ભાસતી નથી, મુદ્દલ શાતિ મળતી નથી. હવે તે આ આત્મા “પુણ્ય” અને “પાપ” બન્નેની પોટલીને એકત્ર કરી તેમાં આગ લગાડવા તત્પર થયો છે. મારા હિસાબે તો મારું પુણ્ય-પાપ સુકાઇ જ ગયું છે, છતાં અવશેષ રહેલા સૂકા છોલીને આપના દેખતાં હું ભસ્મીભૂત કરીશ તે વિના હવે આરામ નથી. ઉભયમાં મને એક સરખે કંટાળો છે. જેમાં અનંત નિમિત્તોથી હાનિ–વૃદ્ધિ થયાંજ કરે તેની ચીવટ રાખવી પાલવે તેમ નથી. મારા પુણ્યમાં જેને રસ ભાસતો હોય તેને એ વહેચી દેજે; મને તે તેમાં કશીજ “મા” રહી નથી.
ભદ્રાઃ તાત! આ કંટાળે એ કાંઈ વિરાગ નથી; કદી વિરાગ હેય પણ તે બાળવિરાગ છે. પુણ્યની ખામીના વિચારમાંથી પ્રરેલી ભાવના કદી સ્થાયી રહી શકતી નથી. તારે અત્યારને વૈરાગ્ય ગમે તેટલે તને વિશુદ્ધ જણ હેય તે પણ જે નિમિત્તથી તે પ્રગટેલો છે તે નિમિત્તને લેપ થતાં તે પલટાઈ જશે, અને પૂર્વના ઉપભેગના વહેણમાં તને પાછા ઘસડી આણશે. "
શાલિભદ્રઃ માછ! આ ભયનું મને દર્શન કરાવી તેનાથી ચેતતા રહેવા માટે મને સૂચવ્યું એ ઉપકાર હું કદી વિસરી શકીશ
