________________
સાગરમાં ગાગર ને ગાગરમાં સાગર સિધુમાં બિન્દુ ને બિન્દુમાં સિધુ
ચિત્ર-પરિચય
સાગર લહેરાય છે. પવનની થપાટ મોજાંને ગતિ આપી રહી છે. ક્ષીર સમ ઉજ્વળ નીરની છોળો ઉડી રહી છે. વાતાવરણમાં કાવ્ય છે ને સાગરની સિતારી જાણે સંગીત છેડી રહી છે !
ને ત્યાં બેઠો છે સદીઓ પુરાણો એક નૌજવાન ! તૃપ્તિનાં તેજ એના વદન-બદનને ઝળહળાવી રહ્યા છે ! હાથમાં ગાગર છે. શરીર પરનું ઉત્તરીય વસ્ત્ર અનિલ સાથે તાલ મિલાવતું ખેલી રહ્યું છે!
કોણ છે એ ?
એ છે મહાકવિ ધનંજય ! સાગરના પેટાળને અડીને શબ્દન: મોતી-ઢગથી પોતાની ગાગર (નામમાલા) છલકાવનારે મરજીવો !
મોતીના હાર ગૂંથનારા ઘણું છે! ગદ્યો ને પદ્યો રચતી પ્રજ્ઞાઓ ય ઓછી નથી ! પણ એવા મરજીવા વિરલ છે–જે સાગરના પેટાળ પર પગ મૂકીને મોતી વીણું લાવે !
મહાકવિ ધનંજયને મરજીવા બનવું પસંદ હતું ! સાગરમાં એ ઘૂમ્યા ! એના પેટાળમાં પગદંડી પાડીને એમણે પ્રવાસ કર્યો! અને એ પ્રવાસ–સુવાસની: સ્મૃતિ તરીકે મહામૂલાં–નકલંક મોતીઓથી પિતાની ગાગર છલકાવીને ઉપર તરી:આવ્યાં !
સાગરમાં ગાગર! ને સિન્હમાં બિન્દુ ! એટલે મહાકવિ ધનંજયની આ નામમાલા !
