________________
સાતમું :
: ૭૭ :
શ્રદ્ધા અને શક્તિ.
' સર્વે મેવા ન તજીદ્યું:, સર્વે યજ્ઞાશ્ચ મારત ! | सर्वे तीर्थाभिषेकाच, यत्कुर्यात् प्राणीनां दया || "
“ હે અર્જુન ! જીવદયાથી જેટલુ પુણ્ય થાય છે, તેટલુ પુણ્ય સર્વે વેદો સાંભળતાં, સર્વે યજ્ઞ અને સર્વે તીર્થાંની યાત્રા કરતાં પણ થતું નથી. ’
સંતકવિ તુલસીદાસજીએ કહ્યું છે કે
દયા ધકો મૂળ હૈ, પાપમૂલ અભિમાન; તુલસી દયા ન છાંડિયે, જખ લગ ઘટમે પ્રાન.
એટલે મેાક્ષની શ્રદ્ધા ધરાવનાર આત્માનું હૃદય, અનુકંપા કે કરુણાથી ભરેલું હાવુ' જ જોઈએ.
જિનવચન પરના પરમ વિશ્વાસને આસ્તિકય કહેવાય છે. ( અસ્થિર્ક વો વચને ’- આસ્તિનું પ્રત્યો વચને. વધારે સ્પષ્ટ કહીએ તેા જીવ, અજીવ, પુણ્ય, પાપ, આશ્રવ, સંવર, અંધ, નિર્જરા અને મેક્ષ એ નવતત્ત્વાની તથા સુદેવ, સુગુરુ અને સુધર્મમાં પૂર્ણ પ્રતીતિ હોવી તે આસ્તિકય છે. બીજી રીતે કહીએ તે! જે જીવ અને અજીવને જુદા માનતા નથી; પુણ્ય અને પાપની ભિન્નતાનેા તથા તેના ફળના સ્વીકાર કરતા નથી; આશ્રવ તથા બંધને હૈય અને સવર તથા નિર્જરાને ઉપાદેય માનતા નથી; તથા માક્ષ નામની અવસ્થા માટે શ’કાશીલ હાય તે આસ્તિયથી રહિત છે અને શ્રદ્ધાળુ ન હાવાનું સ્પષ્ટ ચિહ્ન છે,
>
