________________
: ગરીબ! બેકાર! ત્યક્તાઓ ! વિધવાઓ ! યુદ્ધભૂમિ ઉપર કપાતાં કલેવર ! ઊડતાં ધડ-માથાંઓ! વછૂટતી લેહીની પિચકારીઓ! મદડાં ચૂંથતાં ગીધડાંઓ ! . . .
. ' હોસ્પિટલના રેગીઓ! મરણપથારીએ પડીને છેલ્લાં ડચકાઓની તણ વેદના ભેગવતા માનવો ! વાસનાની પાછળ પાગલ બનીને જીવન ફેંકી દેતા શ્રીમંત ! વિકાના ઉદ્રકને કારણે આંતર-રૂપ ગુમાવી દઈને કુરૂપ બની જતી રૂપગવિતાઓમુનિ–જીવનથી ભ્રષ્ટ થઈને રિગ કરતાં ય ભૂંડા ભેગના રસાસ્વાદ લેવા માટે સંસાર પ્રતિ ડગ ભરતા આત્માઓ !
' . . . . ' હાય ! અનંત ચતુષ્ટયના સ્વામીઓનાં સુખ, શક્તિ, પુણ્ય, બુદ્ધિ અને સમયના કેવા કુરકુરચા ઉડી રહ્યા છે ! દુઃખે અને પાપે ! " ' ઓ, ધમજને ! જીવત્વના નાતે જીવ માત્ર આપણું બંધુઓ છે! એમના કર્મભનિત ત્રાસ જોઈને શું આપણને કેઈ સંવેદન ન થાય? લાખો ટન માછલાં હજારે મણ દેડકં; લાખ ગાડરે અને બળદો, હજારે વાંદરાં, સસલાં અને કીડાઓ, લાખો ભૂડ અને ડુકકરની કલેઆમથી; ધનવાની આલમમાં ઊભરાયેલાં કાતીલ પાપથી થતી આત્મગુણની કલેઆમથી; ગરીબોના જીવનનાં આધ્યાન અને રૌદ્રધ્યાનની હેળીઓમાં ભડથું થઈ જતી આત્મ-તત્વની સ્વભાવ દશાથી શું આપણે વ્યથિત નથી બની શકતા? * આખું વાયુમંડળ કલેઆમથી ઊભરાયું છે. ચીરો અને ચિચિયારીઓથી ગગનમાં અદ્વૈત વ્યાખ્યું છે.
શું આ બધાની વચ્ચે આપણને કોઈ પુણ્યાનું સુખ મળી જતું હેય તે તે મનપસંદ પડે તેવું છે? શું તેવા સુખમાં આપણને આનંદ છે? અપિ નથી? મજા છે? બેચેની નથી?' , ,
મારું શું? એ પછી વાત કરશું. આ બધાનું શું? એ વાત પહેલી કરવી પડશે. .
