________________
વિ. સં. ૧૭૫૦માં ખેડાના એક ગૃહસ્થે સઘ કાઢચો. તેમાં કવિવર ઉપાધ્યાય શ્રી ઉયરત્નજી સંઘ સાથે હતા. આ વખતે મૂતિ ઠાકારના કબજામાં હતી. એક સેાનામહેાર લઇને દન કરવા દેતા. સંઘને મેડું થયું અને ઠાકારે દરવાજા ઉઘાડી આપ્યા નહિ. કવિવર ઉપાધ્યાયજીએ ‘ પાસ શખેશ્વરા, સાર કર સેવકા; દેવ કાં એવડી વાર લાગે. ’એકાગ્ર ચિત્તથી ભક્તિમાં તલ્લીન થઈને છંદની રચના કરીને સ્તુતિ કરી અને મદીરના કમાડ ઉઘડી ગયાં. સૌ સઘે આનંદપૂર્વક દશ ન, યાત્રા, સેવા-પૂજા કરી. ઠાકાર પણુ આ ચમત્કારથી શ્રદ્ધાવાળા થયા.
સ’. ૧૧૭૨ની સાલમાં માનાજી ગધારીઆ નામના વાણીય પેાતાનાં વહાણા ભરી સમુદ્રમાર્ગે જતા હતા. સમુદ્રમાં તાફાન થયુ, ખચવાની આશા નહેાતી. તેણે શ્રી શખેશ્વર પાર્શ્વ નાથનુ ભક્તિપૂર્ણાંક સ્મરણ કર્યું, મિલકતના ચેાથે ભાગ તીમાં ખર્ચવાની પ્રતિજ્ઞા કરી. શ્રી શંખેશ્વરજીના પ્રભાવથી વહાણે। મચ્યા. નવ લાખ રૂપિયા ખર્ચીને દેવાલય બંધાવ્યું– એમ કહેવાય કે જીર્ણોદ્ધાર કર્યાં.
પંચાસરની એક શ્રાવિકાના પુત્રની રક્ષા માટે શ'ખેશ્વરની ચાત્રા કરી પુત્રની ભારાભાર રૂપિયા તેાળીને અપણુ કરવા પ્રતિજ્ઞા લીધી છેક રા વર્ષના થયા એટલે શ ંખેશ્વર જવા નીકળી. ચારાએ તેને લૂટી. ખાઈએ પ્રાથના કરી કે પ્રભુ! મારી પ્રતિજ્ઞા કેમ પૂરી થશે. ચમત્કાર થયા. એક ઘેાડેસ્વાર આન્યા. ચારા નાસી ગયા. બાઈને ઘેાડેસ્વાર શ ંખેશ્વર સુધી મૂકી ગયા. માઇએ પ્રતિજ્ઞા પૂરી કરી.
૧૮૨
