________________
થોડા વખત પહેલાની વાત છે. ચોકીદારની દાનત બગડી. રાત્રે પ્રભુના ઘરેણાની ગાંસડી વાળી તીર્થના ઘોડા ઉપર નાસી છૂટ્યો. માંડળ પાસેથી ઘડાને જવા દીધે, પણ પિતાને આગળ રસ્તો દેખાય નહિ, ઝાડીમાં બેસી રહ્યો. વારંવાર માથું ઉંચું નીચું કરવાથી જતા આવતા લોકોને શંકા થઈ ને પોટકા સહિત પકડાઈ ગયે. રાત્રે જંગલમાંથી જતાં રસ્તો ભૂલેલાને રસ્તો બતાવવા કઈ ભેમીયે આવી પહોંચતો અને યાત્રાળુઓ તીર્થધામે પહોંચી જતા.
આવા ઘણું ચમત્કારે બન્યું જાય છે. આપણું ચરિત્રનાયક તનિધિ આચાર્ય ભગવંતને તે શ્રી શંખેશ્વર તીર્થ પ્રત્યે ખૂબ અખૂટ શ્રદ્ધા હતી. વારંવાર તેઓ તીર્થની યાત્રાએ આવતા હતા અને પિતાની જન્મભૂમિ સમીના સંઘના આબાલવૃદ્ધની ભાવના તેઓની ગંભીર માંદગીમાં સમીમાં રાખવાની ને સેવા ભક્તિને લાભ લેવાની હોવા છતાં તેઓશ્રીની હૃદયની ભાવના અંતિમ સાધના શ્રી શંખેશ્વર તીર્થમાં જ કરવાની પ્રબળ હતી અને તેઓશ્રી શંખેશ્વરમાં પધાર્યા હતા.
આ તીર્થના અધિષ્ઠાયક પણ જાગતી ત છે. શ્રી વ માનસૂરિજીએ નિરંતર આચાસ્લ વર્ધમાન તપ શરૂ કર્યું. તેમની ભાવના તપ પૂર્ણ થયે શંખેશ્રવર તીર્થમાં પારણું કરવાની હતી. વૃદ્ધાવસ્થા તથા મોટી તપશ્ચર્યાથી શરીર દુર્બળ થઈ ગયેલું. શીષ્મના તાપમાં એક ઝાડ નીચે વિશ્રાંતિ લેવા બેઠા અને અહીં જ શ્રી શંખેશ્રવર પ્રભુના ધ્યાનમાં કાળધર્મ પામ્યા અને શ્રી શંખેશ્વર તીર્થના અધિષ્ઠાયક દેવ થયા.
૧૮૩
