________________
[ ૧૮૬ ]
પ્રભાષિક પુરુષો :
દૂર જ છે. માતા સાચું જ કહેતી હતી કે પુત્ર! નિથની શેાધ સહેલી નથી. ’ તા પછી શુ મારે વીલે માઢે પાછુ ફરવુ પડશે ? ”
'
આ રીતે સ્વત: વિચારમણુકા, કંઇક મોટા સ્વરે મૂકતા, જે અČક ચ'પકવૃક્ષની છાયામાં ખધેલા ગેાળ ચાતરા પર બેઠેલ ઢષ્ટિગોચર થાય છે તે અગાઉ જોઇ ગયેલ મનક પોતે જ છે. તે માતાની પવિત્રતા પુરવાર કરી આપવા માટે ઘર છેડીને નીકળી પડ્યો છે. આવા નાના બાળકને વિશાલ અને અપરિચિત એવી દુનિયામાં એકલવાયા મૂકવા ‘મા ' કયાંથી રાજી હાય, પણ ધર્મસંકટમાં સપડાયેલી એ મનકને રોકી શકવા સમર્થ ન થઈ શકી. દુભાતા હ્રદયે ધરતીમાતાના ચરણે તેણીએ પેાતાના બાલુડાને ધરી દીધા. આંસુભીની આંખે વિદાય આપી. એ વેળા જ અંતરમાંથી આછેા સાદ ઊઠ્યો હતા કે ફ્રી એનું મુખ તુ કયારે જોઈશ ? ' પણ એને ઉત્તર અધૂરી જ રહ્યો!
એકધારી લગનીના જોરે મનકે પરિભ્રમણ કરવામાં કચાશ ન રાખી. કાઇના મુખે સાંભળ્યુ` કે એ આચાર્ય તા ગુણુશીલવન ચૈત્યમાં છે કે તરત જ એના પગ એ દિશામાં વળે. અધવચ માગે બીજો ખખર આપે કે ત્યાંથી તા વિહાર કરી ગયા, હવે તા ‘ પાવામાં' તપાસ કરી એટલે જરા પણ નિરાશ થયા વિના એ દિશામાં ગમન કરે. કોઇ પણ હિસાબે એક વાર તેમને મળવું અને આગ્રહ કરી પેાતાના વતનમાં સાધુ થયેલા પિતાને લઈ જવા એ જ એક ધ્યેય હતુ. પણ જૈન શ્રમણેાની વિહારપદ્ધતિ નિરાળી, ચામાસા સિવાય એ
