________________
૨૧૫
પ્રકરણ ૩૦ મું
રાંડ, તું જાણતી નથી કે હું ત્રિકાળજ્ઞાની છું ? હું બધું જાણું છું કે દેવસેનાને હરનાર બીજે કાઈ નથી પણ તારે બગાડેલો ખુશામતરૂપી કીડાથી સડતો પેલે ભદ્રિકસિહ છે. અને તું પ્રધાનને પરણવા ઈચ્છે છે ખરુંને? બોલ, આમાં ખોટું શું છે.
મહાત્મા! મારો ગુન્હો અને અવિનય માફ કરે. દાસી નમ્રતાથી બોલી.
જવાદે એ વાત! તું પ્રધાનને પરણવા ખુશી છે કે નહિ ? મારી તો ઘણીએ ઈચ્છા છે પણ હું શું કરું? ફૂટ તારું કપાળ અને કાઢ રાતું. મહારાજ! મારા પર કૃપા કરે!
સાંભળ! આજ રાતે તારા લગ્ન કરીશું પણ તમને બંનેને આંખે પાટા બંધાવીશું. કારણ કે પ્રધાનજી તને પરણવા ના પાડે છે માટે આ યુક્તિ સારી છે પછી કાલ સવારે પ્રધાન વધસ્થંભ ઉપરે ચડશે ખરુંને ?
ના, ના, તેમ કદાપી થવા દઈશ નહિં. હું તેમને બચાવીશ.
વારૂ! જા, પણ હવે કાઈને તારી કપટ જાળમાં ફસાવીશ નહિ. નહિં તે બીજાને ફસાવવા જતાં તું જ ફસાઈ જઈશ.
મહારાજ ! બહુ સારૂં. એમ કહી દાસી ચાર્લી ગઈ. જા, જેવું વાવ્યું હોય તેવું ફળ મેળવજે. દાસીના ગયા પછી યોગીરાજ મનમાં વિચારવા લાગ્યા કે હાસ, હવે પાપીણું પુરેપુરી ફઈ છે.”
