________________
પ્રકરણ ૨૭ મું
જેવો પ્રાણેશને વિશ્વાસ. હવે સવારની વાત સવારે. હાલા! મને નિદ્રા આવે છે. માટે સુવાની તૈયારી કરો.
જ્યારે બંને જણા નિંદ્રાદેવીની સેડમાં પડ્યા છે ત્યારે લુંટારાઓ પણ બરાબર આપેલા ટાઈમે આવી પહોંચે છે અને સરદાર (લાલસિંહ) ને પુછે છે કે પહેલા કયા મહેલમાં જવું?
તમે બધા આ બાજુથી આવે અને હું આ બાજુથી પાછળના રસ્તે આવું છું સરદારે (લાલસિંહે) જણાવ્યું.
હવે જ્યારે લુંટારાઓ ઉપર ચડે છે ત્યારે લાલસિંહ સિપાઈએને ચેતવણી આપવા ચાલ્યો ગયો.
અલ્યા! ધીમે ધીમે ચઢ, નહિં તો કઈ જાગી જશે. જુઓ આ રાજા અને રાણી બેઉ સૂતા છે. ચંપાવતિ રાણીને ધીમે ઉપાડજો કારણ કે તે જાગી જાય નહિ. તે ધ્યાનમાં રાખજે, અને રાજાને તે આપણે સરદાર ઉપાડશે લુંટારાએ પિતાના માણસોને સૂચના આપી.
જ્યારે લુંટારાઓ ચંપાવતિને ઉપાડી નાસે છે ત્યાં તો લાલસિંહ સિપાઈઓને લઈ આવી પહોંચે છે અને સિપાઈઓને કહેવા લાગ્યો કે –મારા બહાદુર સિપાઈઓ, આ દુષ્ટોએ જ આપણું પ્રધાનની પુત્રી તથા નગરશેઠની કન્યાનું હરણ કર્યું છે અને તેઓ આ...... રહ્યા. સિપાઈઓ! તેને પકડી મજબૂત બાંધે અને રાજ્યકુંવરીને (હાલની મહારાણીને) બચાવી તમારી ફરજ બજાવો !
આ પ્રમાણે પ્રધાનનું (લાલસિંહનું) બોલવું સાંભળી સિપાઈઓ પિતાની ફરજ બજાવવા કટીબદ્ધ થયા અને લુંટારાઓ ફસાયા. દરેકને પકડી મુશ્કેટાટ બાંધવામાં આવ્યા.
અહાહા !! રાજકુંવરી કેવી ખીલી રહી છે. તેનું મુખકમળ કેવું બીડાએલું છે. શું તેની લાવણ્યતા! અરે !! (તેના અર્ધનગ્ન
