________________
પ્રકરણ નવમું. મિત્રની મિત્રતા.
ર
દેવકુમાર પોતાના ભાઈ વસંતસિંહના અંતઃપુરમાંથી નીકર પછી પેાતાના દિલેાજાન મિત્ર લાલસિંહને મળવા માટે ચાલ્યે આવે છે. પણ લાલસિંહ તે પેાતાના નિવાસમાં વિચારમગ્ન દશામાં બિરાજેલ છે. હજી સુધી હું મારા મિત્રને મળ્યા નથી, મારા મિત્રને પ્રેમ કેટલા બધા છે! મારા અને મારા મિત્ર દેવકુમારને પ્રેમ એવા છે કે દુનિઓમાં કોઈપણ વ્યક્તિ તે તેાડાવી શકે તેમ નથી. મને ખાત્રી છે કે મારા મિત્ર મને મળવા માટે અત્રે આવતા જ હોવા જોઇએ.” એમ વિચાર કરી તે બારીમાંથી બહાર નજર નાંખે છે તે દેવકુમાર શ્યામ પેાષાકમાં સજ્જ થઇને આવતા જાયે.
“ અરે! આ શું ? શું ચદ્ર રાહુથી ઘેરાયેા છે ! શું સૂર્ય વાદળમાં છૂપાઈ ગયા છે? શું વર્ષાઋતુએ મેધમડપથી ગત સૂ` આવે છે? અરે ! આ શું? એકાએક અને ઉપરા ઉપરી દુઃખરૂપી દાવાનળ કયાંથી આવતા હશે ? વારૂ ! શું આ શ્યામ પોષાકે પરદેશ જવાનું કમે જ લખેલું છે ? પણ શું થયું હશે! આ શી રીતે થયું ! કત્યારે થયું ! અને કેમ થયું ! મારા મિત્રને આવું દુઃખ શું હશે ? ગમે તે હોય, પણ મારે તેના દુઃખમાં ભાગ તે અવશ્ય લેવા જ જોઈ એ. તેમાંજ મિત્રની ફરજ છે. જરા પુછવા તે! દે. એમ વિચારા કરે છે ત્યાં તે દેવકુમાર તેની પાસે આવીને ઉભા રહે છે.
