________________
હીં કારકપ
૧૩૩ આચરણ કરવાનું છે, તે જ તેઓ કોઈપણ મંત્રની આરાધનામાં સફલતા મેળવી શકશે.
આ ધર્મ પણ સારે અને તે ધર્મ પણ સારે, એમ બેલનારા ભેળા છે, અવિવેકી છે અથવા તે ગોળ અને ઓળને એક માનનારા મૂઢ છે. જે સાચું અને છેટું સરખું હોય તે પછી આ જગતમાં સત્યાસત્યને વિવેક કરવાની જરૂર જ કયાં રહી? શાસ્ત્રકારોએ તેને એક પ્રકારનું મિથ્યાત્વ કહ્યું છે અને તેમાંથી બચવાને આદેશ આપે છે, એ વાત બરાબર લક્ષ્યમાં રાખવી.
જે જૈનો તીર્થંકરદેવને માને છે, તેના શાસનરક્ષક દેવ-દેવીઓને માને છે અને તેની સાથે ઘંટાકર્ણ, માતા–મેલડી, હનુમાનજી, તથા પીર વગેરેને પણ માને છે, તેમની સ્થિતિ ઘણું કઢંગી છે. વધારે સ્પષ્ટ કહીએ તો સૂકાની વિનાના વહાણ જેવી છે. તેઓ કયારે ક્યાં જશે અને શું કરશે? તે કહી શકાય નહિ. વળી સંકટ આવ્યું તેમને કોઈ પણ પ્રકારની દૈવી સહાય મળવાની નહિ, કારણ કે તેમને કેણ સહાય કરવાનું? જ્યાં કેઈને પ્રત્યે વફાદારી નથી, ત્યાં અણીના સમયે મદદ મળે શી રીતે? એટલે બહેતર એ છે કે તેમણે જેને ધર્મમાં જ દઢ વિશ્વાસ રાખીને તેના દેવી-દેવતાઓમાં શ્રદ્ધાન્વિત થવું, જેથી અણીના સમયે ઉગરી શકાય અને કલ્યાણ કરી શકાય.
