________________
ગધેડાને શીંગડાં ઊગ્યાં !
૨૬૫
માગો એ વર્મલ આપીએ, પણ વાતને તંત મૂકી દો!'
એ વાત નહિ બને શેઠિયાઓ ! મારી વાત આટલી જ છે: મારે ભદ્રાવતીને ગઢ બાંધવો છે–પચાસ પીથલ સુમરાઓ ના પાડે તેય. એ ગઢનાં દામ ને એમાં જડવાને ગધેડો જ્યાં સુધી મને નહિ મળે ત્યાં સુધી મારું એક પણ માણસ હઠશે નહિ ને નગર સમૈમાં કઈ ધરાઈને ધાન ખાશે નહિ !'
પીથલ સુમરાએ આ વાતમાંથી છટકવાની ઘણી તજવીજે કરી, ઘણી સમજૂતે મેકલી, ઘણી વિષ્ટિઓ મોકલી, પણ જગડૂશાને જવાબ એક જ હતાઃ
મારા રાજા વિશળદેવ વાઘેલાને મેં આમંત્રણ આપ્યું છે. મારો ગઢ હજી અધૂરો છે. એ અધૂરો ગઢ પીથલ સુમરાએ બંધાવી દેવાને છે. ને એની શોભા પણ એણે જ વધારવાની છે.”
આખરે વસતીના ભારે દબાણની સામે પીથલ સુમરે નમે ખરે, પણ પૂરે નમો નહિ.
એણે જગડૂની મુલાકાત માગી; એણે જગને કહેવરાવ્યું
“જગડૂને મારી વતી આટલું કહેજે મારા દરિયામાં જ મને પાટિયા સાથે બાંધીને દરિયામાં ફેંકયો હશે એ ભૂલ હું માફ કરું છું. દરિયામાં ત્રણ દિવસ ભૂખ્યો-તરસ્યો હું ઘસડાયો, એ પણ હું માફ કરું છું. હવે જગડૂશા એની હઠ છોડી દે. મરતાં લગીયે આ વાત તે હું કબૂલ કરીશ નહિ. આ વાત કબૂલ કરું ને મુલકમાં મારી હાંસી કરાવું, એના કરતાં નગર સમૈ ખેવું પડે તેય મને કબૂલ છે! રાજબીજ જોડે હાડનાં વેર ખેડવાં સારાં નહિ; માળવા ને ગુજરાતનાં વેર ભૂલી ગયા છે કે સિધની સાથે આવાં વેર તમારે બાંધવાં છે ?”
જગડુ તરફથી જવાબ મોકલાયોઃ “સુમરારાજ, આટલી વાત મારી સાંભળો. હું રાજબીજ નથી ને રાજબીજનાં વેરની મને સમ
