________________
૨૪૮
જગતશાહ
તેા એ પેાતાના વહાણુના મેારા ઉપરથી દરિયામાં, જાણે નકામા કચરા ફૂંકાય એમ, ફેંકાયા !
નાખુદા તાલેાજી દરિયામાં કૂદી પડયો. એણે એક ડૂબકી મારી. એના હાથમાં પાતળી આલાદ હતી. ડૂબકી મારીને એ પીથલ સુમરા પાસે નીકળ્યા. પીથલ એને ખાઝવા ગયા, એટલામાં નાખુદાએ એના માઢા ઉપર જોરથી મુક્કો માર્યા; પીથલનું માથું પાછું પડયું ને એટલા દરિયા લાલ રંગાઈ ગયા ! નાખુદા તાલેાજીએ એની ક્રેડ ઉપર આલાદ બાંધી દીધી. ‘ સારંગ ! ' એણે સાદ દીધા : ‘ ખેંચા ! '
તાલેાજી તરતા તરતા આવ્યા તે ઉપરથી જગડૂએ નાંખેલી સીડી ઉપરથી ઉપર ચડયો. એ ખલાસીએએ, કેાઈ ઢેઢ મૂએલા ઢારને રાશ બાંધીને ઘસડે એમ, પીથલ સુમરાને મકરાણી જહાજ ઉપર ઘસડયો, ને સવ્થા ઉપર ફેક્યો. ત્યાં તે થેાડું પાણી પીધેલી તે હતબુદ્ધિ–હતચેતન હાલતમાં પડયો રહ્યો. માત્ર એની આંખેા એના વહાણ ઉપર જાણે કાંઈ જોતી ના હાય, જોયેલું માનતી ના હાય, એમ અધમેારછાની નજરે તાકી રહી !
મકરાણી જહાજ સાવ આડું પડયું હતું. એની દરિયા સાથે જડાયેલી બાજુમાં ગાબડાંમાંથી પાણી આવતું હતું ને એ બે વહાણાના ખૂવા, સઢ ને આલાદ એને પાણીમાં ચોંટાડેલું રાખતાં હતાં.
કફન નીચેની ચીસે
ધીમે ધીમે એ ભંગારની નીચેથી એક-બે એક-બે લાશેા નીકળીને દરિયાના પાણી ઉપર સરકવા લાગી. ધીમે ધીમે એ ભંગાર અને એ ભયંકર સફેદ હળવી ને હળવી થતી હતી. ખે–ચાર ખારવા એની નીચેથી જીવતા પણ નીકળ્યા તે જાણે ક્રાંઈ મહા ભયથી ભાગતા હૈાય એમ ઈરાનીજહાજની સામી બાજુએ તરતા જવા લાગ્યા. બિચારા થાડુંક તર્યા હશે ને દરિયાનાં પાણી એમને ગળી ગયાં !
