________________
२४६
જગતશાહ
વાઘ એમ લગોલગ પહેચે ને છેલ્લી મારણફાળ ભરવાને તૈયાર થાય ત્યાં એકાએક હરણને પલટી લઈને સામે થતું જુએ, તે પણ એને આટલું વિસ્મય ના લાગે ! - પીથલ સુમર, જાણે કઈ બીજા જ વહાણને તમાશો જેતે હોય એમ, ઈરાની જહાજના બે ખારવાને દરિયામાં પડીને પોતાના સુકાનને ખુરદ કરતાં ને પિતાના જહાજની દરિયાકેર ઉપર કુહાડાએથી મોટાં મોટાં ગાબડાં પાડતા જોઈ રહ્યો.
એની પાસે ખારવાઓની તંગી નહોતી. એની પાસે જોઈએ તેટલા હંકારનારા હતા, જંગી હતા, પણ એ બધાય સસ્થા માથે હતા; ને સસ્થા માથે તે, કઈ કબર ઉપર વલંદીઓ પડી હોય એમ, સઢના પતિ હે આલાદનાં ગૂંચળાં પડ્યાં હતાં, ને એની નીચે એ દટાયાં હતાં. સઢનાં પિત પણ ભાંગી પડેલા ખૂવા સાથે બંધાયાં હતાં. આલાદમાં જ્યાં ત્યાં ગાંઠે પડી હતી. સઢની ગાંઠે ને પિતના બાંધા કાંઈ જેવા તેવા કે કાચાયે ન હેય. - સઢના પિતમાં આટલું વજન હોય છે, સઢની ગાંઠે આટલી હઠીલી હોય છે ને આલાદનાં દેરડો આમ હાથ, પગ કે ગળામાં ભરાઈને ખારવાને વારંવાર હેઠે પાઠી શકે છે, એને ખ્યાલ પણ ઘણાયને પહેલી વાર જ આવ્યું હશે!
જગડુએ ઈશારો કર્યો ને બે ખારવાઓ દરિયામાંથી ઈરાની જહાજ તરફ આવ્યા. વહાણ ઉપરથી આલોદ નાંખવામાં આવી; ને એને એ વળગી રહ્યા. જગડુએ હાથથી સંકેત કર્યો ને મકરાણી જહાજને ઈરાની જહાજે એક આંચક–ધક્કો માર્યો. એ ધક્કો પણ કાંઈ સાધારણ જહાજન નહોતે, ભારે બોજદાર જહાજને હતે.
સઢ ને સુકાન વગરનું બનેલું મકરાણી જહાજ એ ધક્કાથી પડખાભેર પડ્યું. ઈરાની જહાજના ખારવાઓએ ઢાળેલ ખૂવા ને પિતની આલાદ તમામ સેરવીને ઝપાટાબંધ ફેંકી દીધી. ને કલમીના
