________________
૨૪૦
જગતશાહ
હતા; લાંબા લાંબા ભાલાઓ ને પાતળાં પહેળાં પાનની ફરસીઓ પણ દેખાતી હતી. સદી ક્યાંય સુધી જોઈ રહ્યો. પછી એ ધીમે પગલે જગડૂ પાસે આવ્યા. દૂર દૂર, હવે તે પાછળ સીમની પણ નીચે કે અગોચર સ્થાન ઉપર એની નજર મંડાઈ રહી હતી.
“નાના શેઠ !” સેદાગરે એની પીઠ ઉપર હાથ મૂક્યો.
“હે..હું.હે...હે....' જાણે ઊંઘમાંથી ઝબકીને જાગતો હોય એમ જગડૂએ ઝબકીને પૂછ્યું: “હે, શું ?”
“હેનાર હે ગઈ!' સોદાગરે કહ્યું: “હવે હાશમાં આવો !”
ચેખડો મહારાજ અને દૂદે, એ તે મારા લંગેટિયા ભાઈ બધે....સોદાગર શેઠ! એમનાં માબાપને હું શું જવાબ આપીશ ?... અને પીથલ સુમરો...ઉમેદ છે સોદાગર શેઠ ! બસ, એક વાર એની સાથે મુલાકાત થઈ જાય.”
સોદાગરે માયાથી ભરેલું છતાં કડવાશથી નીતરતું હવે કર્યું ઃ “એ મુલાકાત બહુ દૂર નથી, નાના શેઠ, એ આવી જ રહી છે!'
હે..પીથલ સુમરો ?...ક્યાં છે ? ક્યાં છે?”
એ આવી રહ્યો, સોદાગરે કહ્યું : “જરા પાછળ નજર કરો !”
જગડ્રની નજર હવે પાછળ આવતા જહાજ ઉપર પડી. “આ પીથલ સુમરાનું જહાજ છે?” એણે પૂછ્યું.
“હા. એ વહાણને ઈરાદે એની માલિકી છાની નથી રાખતે.” “એના ઉપર પીથલ સુમરે પોતે હશે ?'
લાગે તે છે. જે મેરા ઉપર ઊભે છે એ જ મને તે સુમરે લાગે છે.”
જગડુએ ક્યાંય સુધી જોયા કર્યું. પછી એણે કહ્યું: “એને ઇરાદે સારો નથી લાગતો.”
