________________
પાપ તારું પરકાશ રે!
૨૩૩ ઉપર, પાણીથી નીતરત, જાણે ઘંટનાદને જળકેડો પાડતા હોય એમ, નાખુદા તરફ આગળ વધ્યો.
નાખુદા આગળ પહોંચીને એણે, બધા જ દેખી શકે એમ, ઘંટ ઊંચે કર્યો, પોતાના હાથમાં હલાવ્યું.
“આ કોઈ દરિયાને સાદ નથી, ધરમને સાદ નથી, પાપને સાદ નથી; આ તે સાચેસાચ ઘંટ છે ઘંટ !'
અને ઘંટ એણે નાખુદાને આયો.
આ ક્યાંથી મળે, હેકમ ?” નાખુદાએ પૂછયું.
“આપણું વહાણના સુકાનની પાંખના પાંખિયામાં એક લાકડાના કટકા સાથે એ જકડાઈ રહ્યો હતે.”
પણ હવે સહુ ધીરજ ધરે ! હેનહાર હું રહી ! દરિયાના બાળને દરિયે બોલાવી લીધો છે, એને હરખ-અફ્સોસ કઈ ના કરે. સહુ વહેમને ભાંગી નાંખે ! વહાણને હવે તે ગમે તેમ કરીને સંભાળે ! સુકાની, વહાણને હવે સમું-સુતર લે !'
જે તરફ ખંડાનું શબ દરિયામાં, એની નજર સામે, એની લાચારી ઉપર, તણાયું હતું, એ તરફ અનિમેષે જઈ રહેલા જગડૂને નાખુદાએ કહ્યું:
“નાના શેઠ, દરિયે કોઈને હરખ ના હોય, કેઈને અફસેસ પણ ના હૈય; આપણું લેણું એટલું ઓછું ! અને આ તમામ આફતના મૂળ સમે આ ઘંટ...'
સંચાની પૂતળી હોય એમ જગડૂએ ઘંટ હાથમાં લીધો. એના કદ કરતાં એનું વજન ઘણું ભારે લાગતાં એણે ઘંટને વધારે ધ્યાનથી જે. ઘંટ નક્કોર સેનાને હતા, ને એના ઉપર લખ્યું હતું?
સેમિનાથના સેમપુરા સલાટ અંદરજી મેઘજી વિસ વરસથી
