________________
તુફાન આયા !
૨૦૧
સારું કર્યું. આપ એકલા જ છો ?'
ના. આ આખું વહાણ જ અમારું છે. અને આ બધા મારા મહેમાન છે.”
પછી તે હમાલે આવ્યા, હેલકરી આવ્યા, અને બંદરની સરાઈમાં બધી તજવીજ થઈ ગઈ
ને હેરમજમાં જેમ જેમ ખબર પડી કે સોદાગર સીદી સાદીક જાતે આવે છે, તેમ તેમ વેપારીઓ, દલાલ, વછિયાત, પેઢીના જૂના નાતાદારે સીદીને મળવા, બજારોની રૂખ જાણવા અખંડ ધારાએ આવતા જ રહ્યા.
ખંભાતને સામે પાર આ સદીના અંગત પિછાનાવાળા કેટલા છે, અને એના નામમાત્રથી ખેંચાઈને કેટલા એની મુલાકાતે આવે છે, એ જગડૂશા તે જોઈ જ રહ્યો! એક જ માણસ સેંકડો-હજારો માનવી એને હળીમળી શકે, એમની સાથે વહેવાર જાળવી શકે, કઈક નાનીમોટી વાતે, કંઈક અંદર અંદરના વહેવારની નાનીમોટી ગૂંચે એલો યાદ રાખી શકે, એ પણ જગને નવાઈ ઉપજાવનારું લાગ્યું.
પરંતુ ખરી નવાઈ તે જગડૂને અને એના ભાઈબંધને એ વાતની લાગી કે આટઆટલાં રોકાણમાં સીદી પાસે કંઈક સોદાગરો આવે, કંઈક સેદાગરે સીદીને પિતાની પેઢી ઉપર લઈ જાય, એ બધી ધમાલની વચમાં પણ સીદીએ જગડૂ અને એના ભાઈબંધ માટે વિચાર કરવાનો અવસર રાખ્યો હતો !
કઈ ઇલમની લાકડી ફરી હોય એમ જગડૂને નિવાસ અરબરતાનના અલીબાબાના આવાસ જેવો બની ગયે. દરજીઓ આવ્યા ને પોષાક બનાવી ગયા. દાસદાસીઓ આવ્યાં. ગાડીધોડાં આવ્યાં.
સીદીએ હસીને કહ્યું: “આ મારી મહેમાનદારી છે.” તે રાત્રે સીદીએ જગડુને બોલાવીને કહ્યું :
