________________
૧૯૯૮
જગતશાહ
આવી પહોંચે છે. સામે સીમમાં ધૂંધળી ધૂમ જે વૈશાખી વટાળ જાણે ઘૂમરી ખાતે હોય એવી જ થાંભલીઓ દેખાય છે. તે તૂફાન છે, એ તૂફાનનું તારણ છે. તારણ બાંધીને તૂફાન આવે છે. હવે તે વહાણનાં નીવડશે વખાણું.”
દરિયાના પેટાળમાં જાણે વહાણની નીચેથી જ એક કાળી ચીસ ઊઠી. ચમકેલા હરણના કાનની જેમ સઢ એકદમ સતાણુ થયો, તરત જ એકદમ ઢીલા બન્યા ને કોઈ કાંઈ કરી શકે એ પહેલાં તે કૂવાથંભ પારીમાંથી ઊડી પડો. અને સુકાનના દાંડાની થપાટથી માલમ ઊછળીને રાંગ સાથે ભટકાયો.
તૂટેલે કૂવાથંભ નીચો વળીને સઢ અને આલાદની સાથે વહાણની એક બાજુને દબાવી રહ્યો. ને બીજી બાજુ પવનની થપાટથી ગાંડાતૂર બનેલાં મોજાં વહાણને જાણે પીટવા લાગ્યાં.
“કાપ !” નાખુદાએ સાદ દીધા. ને ખારવાઓ તીખી છુરીથી કૂવાથંભને બાંધતાં દોરડાં કાપવા લાગ્યા. પરંતુ ખારવાઓ માટે એ કામ સહેલું ન હતું. વહાણ એક તરફથી દબાયેલું હતું ને બીજી બાજુથી ઉપર ઊપડતું હતું – જાણે હમણાં ઊંધું વળી જશે. વહાણ આખું સાવ આડું થયું ને કશાક પણ આધાર વગર એના ઉપર હવે ઠરી શકાય એમ ન હતું. આખરે દરિયાનાં મોજાં વહાણની ડાબી બાજુ આખી ઉપાડી લે તે પહેલાં કૂવાથંભ આલાદમાંથી મેકળા થયે; સઢ ને આલાદને ઢગલો થયો.
અને વહાણ તૂફાનની આગળ ને આગળ નાસવા માંડયુ; ઘડીમાં મોજાંના શિખર ઉપર, ઘડીમાં મેજાની ખીણમાં એ ચાલવા લાગ્યું. અને છેવટે વહાણને વેગ પવનના વેગ સાથે એટલે તે વધી ગયો કે એનાં પાટિયાં ચીસ પાડવા લાગ્યાં. એની વાધરાધારો મેકળવા માંડી.
સીદી અત્યાર સુધી મેરાને સસ્થા ઉપર બેઠો રહ્યો હત–
