________________
૧૨.
...
...
...
તફાને આયા !
ધીમે ધીમે અજવાસ વધારે ને વધારે ભૂરા રંગને થતા ગયે. ધીમે ધીમે દરિયાને લેઢ ઊંચે ને ઊંચો આવતો ગયો. કે મસ્ત નદીમાં ચેમાસાનું પૂર ચડતું હોય એમ દરિયામાં વ વધારે વેગવંતે ને એને ઉછાળ વધારે ને વધારે તીખો થવા લાગે. અત્યાર સુધી મેજાઓની કૂમકી ઉપર કેવળ સૂરજનાં કિરણોની કેર બંધાતી; હવે એમાં જાણે રૂપાની ઘૂઘરીઓ બંધાવા લાગી ને એકબીજા સાથે અથડાઈને છનછનવા લાગી. સામ સાંકડી બનવા લાગી. નજર સાંકડી બનવા લાગી. સઢ વધારે ને વધારે માંદે થતે ગયે. ને કે અગોચર ભયથી જાણે હાડેહાડમાંથી જતું હોય એમ વહાણ કંપવા લાગ્યું.
નાખુદે ફનસ પાસે ઊભે હતે. પગ પહોળા કરીને એ કાવરાનને થંભ દઈને ચારેતરફ શકરા જેવી નજર નાંખતે હતે. ખારો પરમાણુ પકડીને ઊભો હતો ને સઢ સંકેલવાને હુકમ ક્યારે આવે છે એની એ રાહ જોતા હતા. માલમ સુકાન ઉપર બેઠો હતો. બે પગ એણે સથાની કિનાર સાથે ભિડાવ્યા હતા. સુકાનને વીણે એણે બગલમાં દબાવ્યું હતું. વહાણ આખુયે ઊંધું વળે તેય એ પોતે ઊથલી ન પડે એવો જાણે એ ચોટી ગયો હતો. સારંગ ધીમે ધીમે નીચે ને નીચે નજર રાખીને વહાણની મોરવઢાર લંબાઈ ઉપર ફરી વળ્યું હતું. જે કોઈ નકામી કે બિનજરૂરી ચીજવસ્તુ હોય એ
