________________
અડધે રસ્તે
૧૮૧
કુદાવી ગયે. ધવરની ચરબી ઉપર એ એક ફલાંગે ચડ્યો. ને ત્યાંથી -વંઢારના સથાની રાંગ પકડીને સાહજિક રીતે પોતાના હાથના ટેકાથી ઉપર કૂદી આવ્યા.
આવીને એ જગડૂ સામે ઊભો. જગડૂ ને ચોખડા શેતરંજ માંડીને બેઠા હતા. ડીવાર એ એ જોઈ રહ્યો. પછી ખોખરા જેવા અનેલા અવાજે એણે પૂછયું :
“અરે એ જગડૂ! મારું તે શું કરવા ધાર્યું છે ?'
તમારું ? હું કાંઈ સમજે નહિ.”
“હા, મારું. તને ખબર તે છે કે હું ખંભાતનો સોદાગર સીદી સાદીક. પછી આમ અજાણ્યું કેમ થાય છે?'
એ ખબર તે મને છે જ. ત્યારે તે તમે અહીં છે; એટલે બધે તે હું અજાણ્યો નથી, પણ તમારો સવાલ હું સમજે નહીં.”
સાવ બાળક છે, કેમ ?' તમારી પાસે તે બાળક જ ને !'
“તારે બાળકપણાને દંભ કરે છે કે મારી સાથે રમત કરવી હોય તે તું જાણે, પણ એ રમતમાં તેને કશી મજાહ રહેશે નહિ, એટલું તું સમજી રાખજે છોકરા !”
“હું કઈ રમત રમત હોઉં એવો મને તે ખ્યાલ પણ નથી. તમને હેય તે મને સમજાવો !”
શિખાઉ ચાંચિય લાગે છે!”
હા, તું.” હું ચાંચિયો ? ” “ના રે. તું તે મોટો સોદાગર ભાઈ! પણ હજી સંઘારના
