________________
૧૫૨
જગતશાહ
શેષ સંઘાર દળ એ ડૂબતા વહાણ અને એમાંથી દરિયામાં કૂદી પડેલા પિતાના સાથીઓ તરફ તાકી રહ્યું. હવે પાછળ પડેલી આરમારના મોરાના સસ્થાઓ ઉપર તીરંદાજો આવ્યા, અને એમણે દરિયામાં કૂદી પડીને જીવ બચાવવા તરફડતા સંઘાર ખારવાને એકએક નિશાન લઈને તીરથી વીંધી નાખવા માંડ્યા.
વેદનાથી ભરેલી તીણી ચીસથી બધાના કાન ભરાઈ ગયા. પાછળ પડેલે દુશ્મન જે કઈ હોય તે, પણ એ સંઘારના લેહીને તે તરસ્ય લાગે છે : લેહીની તરસમાં તે એ સંધારેને પણ પાછા પાડે એવો લાગે છે ! નહિ તે કઈ ડૂબતા દુશ્મન ઉપર આટલા ઠંડા કલેજાથી તીરનાં આવાં નિશાન લે ખરે ? અલબત્ત, સંધારો પોતે એમ કરતા, ઉમંગથી કરતા; એમ કરતાં કરતાં એકબીજાથી સામે હેડ પણ બકતા. સંધારા માટે તે એમ કરવું, એ લડાઈને કાનૂન હતા, પણ સંધારના દુશ્મનોથી એમ લડાય ખરું ?
ધીમે ધીમે દરિયે લાલ રંગાવા લાગ્યું. દુશ્મન આરમારે સદંતર ઠંડા લેહીની હતી, અને દરિયામાં તરફડતા સંધારોમાંથી એકને પણ જીવતો મૂકવા માગતી જ ના હતી !
હઠ પીસીને ચાવડે પિતાનાં વહાણોના સઢ સામે જોઈ રહ્યો. અત્યારે એની તમામ ગણતરીઓ પવનની દયા-માયા ઉપર જ નિર્ભર હતી. સીધી દોડ, સામે આરે પહોંચવુંસંધારને થયું કે જાણે પોતે જાતે જ દરિયામાં કૂદી પડે ને વહાણને વેગ વધારવાને માટે પોતે ધક્કા દેવા માંડે !
પાછળ આગને લિસોટો થયે, આગને ભડકે થ....અગનબાણે હવે ચેટ પકડી હતી. એક વહાણને સઢ ને બીજા વહાણનું ખોખું સળગતાં હતાં.
આગ બુઝાવવા માટે આવડો મોટો દરિયે પાસે હોય, છતાં
