________________
૧૪૦
જગતશાહ
ને કરવત ઉપર કાનસ ઘસાય એવા તીખા, તીણા અવાજે ચાવડાએ કહ્યું: “વાહ દરિયાલાલ, વાહ! વાહ રે મા આશાપુરા, તારી કૃપા ! તે આખરે સંઘારની લાજ રાખી ખરી ! આ તે કથકેટના વાણિયાને છોકરો!શું નામ એનું? જગડૂ..હા, જગડૂ !.”
વીસ વહાણથી આંતરાયેલા વહાણને હંકારી શકે એ કોઈ કસબી એ એકલવાયા વહાણમાં ના હતો. એમાં કઈ કાબેલ દરિયાસારંગ પણ ન હતો. વીસ વીસ પચીસપચીસ વહાણના નાખુદાઓને હાથતાલી આપીને નાસી છૂટે એવો કોઈ ચતુર સુકાની પણ એ વહાણ ઉપર ના હતા. એટલે સાંકડા ને સાંકડા થતા જતા વહાણેના ઘેરામાંથી છૂટવાનું એ વહાણનું ગજું ન હતું.
ધીમે ધીમે બંગડી આકરમાં ગોઠવાઈને ઘેરે દબાતે ગયે. હવે તે ચક્રવૂહની વચમાં આવી ગયેલા વહાણને સઢને પવન પણ અંતરાવા લાગે. ધીમે ધીમે ચક્રટ્યૂહ રચતાં વહાણને પિતાનેય એકબીજાના સઢ એકબીજાના પવનને આવરવા લાગ્યા.
એટલે અંતરાયેલા પવનને કારણે વહાણનેય ઘસડાય એમ ઘસડાવા લાગ્યા. ને જોતજોતામાં તે વીસેવીસ વહાણોએ વચલા વહાણને જકડી લીધું. એનાં કડાં જકડાયાં, ભિડાયાં. ને થોડી વારમાં, આંખના પલકારામાં જ, એ વહાણ ઉપર, જાણે ચારેકોરથી માં ઠલવાતાં હોય એમ, સંધારો ઠલવાયા. અને એમણે જગડૂ ને એના ત્રણ સાથીઓને જકડી લીધા!
લાવો, એને મારી પાસે લાવો !' ચાવડાએ પકડાયેલા વહાણના મેરાના સથા ઉપર ઊભા રહીને બૂમ પાડી.
ને જગડુ, ચાખડી, ખીમલી ને દો, એ ચારે જણને પકડીને ચાવડા સંઘારની સામે ઊભા કરવામાં આવ્યા.
“કેમ રે જવાન !' ચાવડાએ કહ્યું: “આપણે ફરીને પાછા મળ્યા ખરા ! અને એ પણ બહુ ટૂંકા સમયમાં જ !'
