________________
૧૩૮
જગતશાહ
એ વહાણ તે સંધારનું લાગતું હતું ! એ હજી ઘણું દૂર હતું, અને ટપકાથી વધારે કળાતું ન હતું, પણ એને આખેય ડેળ, એની બાંધણને મરોડ, એના સઢને કાપ, એને ઝોક, એ તમામ એક જ વાત કહેતાં હતાં. એ વહાણ સંધારનું હતું !
સંધારનું વહાણ? આંહીં ?...ને આટલા પથકમાં સંઘારનું કઈ વહાણ હૈય, ફેરો કરવા નીકળ્યું હોય, તે પોતાની જાણ વગર ?.. પતે સંધારોને નાયક, કાળા, કાબા ને ચાવડા ત્રણેયને મેવડી, દરિયાસારંગ સામુરાય; અને પિતાને ખબર નહિ? સંધાર વિમાસી રહ્યો.
ત્યાં તે ઉપરથી પિંજરિયાએ એની વાતને ટેકે આ ઃ સંધાર ! સંધાર ! સંધાર !' ઉપરથી સાદ આવ્યો. અને આખાયે કટકમાં અજાયબી છોઈ રહી.
માલમ! અહીં આવ !” ચાવડા સંધારો અવાજ ગા. સઢના ફડફડાટ, આલાદના ચડગડાટ, દરિયાને ગાજ, તમામ ઉપરવટ થઈને અવાજ એકેએક વહાણમાં ફરી વળ્યોઃ “માલમ, અહીં આવ !'
માલમ આવ્યું. નાખુદાનું કામ દરિયાવાટ આંકવાનું ને દેરવાનું. માલમનું કામ કટકને સંભાળવાનું.
“માલમ ! સંધારનું વહાણ આંહીં એકલદોકલ ક્યાંથી ? તને કાંઈ ખબર છે ?”
સંધારરાજ! આ તે આપણું જ વહાણ લાગે છે !' આપણું?”
“હા બાપજી, નકટીમાં આપણે આવ્યા ત્યારે આપણું એક વહાણ ઓછું થયું હતું. પણ ચડવાની ને હંકારવાની સાતસમાં કેઈને સરત ના રહી. વહાણને સાદ પડ્યો ત્યારે જ મને ઓસાણ આવ્યું કે, “આ આપણું જ વહાણ હેય તે ના નહિ.”
એમ? તે તું પહેલાં કેમ ન બે ?'
