________________
- ૧૧૬
જગતશાહ
“ગાંડા, અહીં ગામમાં તારી નાતને વાંધો ના આવ્યા તે પર ગામમાં તે આવતું હશે ?'
ત્યાં માથે લાકડાંની ભારી ઉપાડીને આવતે ચોખંડો મળે.
વાત સાંભળીને ચેડાએ ભારી જમીન ઉપર ફેંકી દીધી ને જોઈ કાઢવા માંડી.
અલ્યા ભામણ! બાપડી જનોઈએ શું બગાડવું છે તારું ?”
ના, બગાડ્યું તે કઈ નથી. પણ દરિયે જવું હોય ને તે જોઈ કાઢી નાંખીએ ને પાછા આવીને પછી દેવદીવો કરી બ્રાહ્મણને જમાડીને પાછી પહેરી લઈએ; જોઈ અભડાય નહિ એ માટેની આ રીત કરી મૂકી છે.'
રોજ મારા ભેગે ફરે છે, એમાં તારી જનોઈ નથી અભડાતી ?” દૂદાએ પૂછ્યું.
હવે એ અભડાવું-બભડાવું તે જાણે સમજ્યા ! તે મારા બાપને કહું છું કે મારે નથી જેશ જેવા ને નથી ગોરપદાં કરવાં. આપણે તે સિપાઈ-બ્રાહ્મણ છીએ. પણ આ તે આગળથી કરી મૂક્યું છે ને ! લ્યો ત્યારે ચાલે !'
“ઊભે રહે. એમ ચાલવા ક્યાં માંડવું છે? તું આ ભારી મૂકી આવ અને તારા બાપની રજા લઈ આવ!”
એમાં રજા શું લેવી છે ? એ તે આપમેળે જાણશે આપણે જાણું એટલે !'
ના, એમ નહિ. આપણે કેઈએ રજા લીધા વગર નથી જવું.” જગડુએ કહ્યુંઃ “યાદ રાખો, આપણે જઈએ છીએ કમાવા; રઝળપાટ કરવા નથી જતા ને કેઈએમ કહે એમ નથી કરવું.”
તું તે ભાઈ ભારે વેદિયે ! પણ ઠીક, રજા લઈ આવું!. હમણાસા ના નહિ પાડે—હજાર કેરીની ગરમી છે ને !'
