________________
૧૧૪
જગતશાહ
મોઢામાં ડૂ સી દીધો! પછી વસે એની છાતી ઉપર ચડી બેઠે ને મેં એના વાળ પકડીને માથું નીચે ભેમાં ચારપાંચ વાર ઝીંકયું. બિચારાથી મોઢેથી બેલાય નહિ; છાતી ઉપર વસે ચડી બેઠેલ; હું વાળ પકડીને માથું દબાવીને બેઠેલો; બાપડાનું મોઢું જોયું હોય ને...હાય ને !...મા, સંભારું છું ને મને હજીય હસવું આવે છે !'
“તે રેયા, બેઠે બેઠે હસ્યા કર ! ને ત્યાં તારે બાપ બાપડો મજૂરી કર્યા કરે ! પણ તને આમાં જશ શું મળ્યું ?' - “અરે બા, આ હજાર કેરી !.....”
“હ.જા.૨. કેરી ! તને ?....ઓલ્યાને કૂતરુ ઢસડે એમ ઢસડી લાવ્યો એમાં ?..ને અહીં તારે બાપ ઢસરડા કરી કરીને સવારથી સાંજ સુધી કૂચે મળે છે ને હાડકાં ગાળે છે ત્યારે માંડ એક કેરી ભાળે છે!”
ત્યારે એમ છે મા ! બોલ, કામ સારું કે નહીં ?'
માં માથું ખંજવાળવા માંડીઃ “મેર રોયા, આમાં અવળું પડે તે ઘાણીમાં નાંખીને તેલ કાઢે ને તારા બાપને તે અવળું પડે તે બહુ બહુ તે પાયલી ઓછી મળે કે માર પડે તે વળી હજામને એકાદ પાટો બંધાવવો પડે; બીજી તે કઈ ઉપાધિ નહીં ને !'
“અરે, પણ અમારી વાત પૂરી સાંભળી તે ખરી. પછી તે અમે ચાવડાને બાં –દેરડુંય એનું ને કાયાયે એની! પછી અમે ચારે જણું એને જમીન સરસ ઢસરડીને ઉપાડી લાવ્યા! આમ તે સંધાર બધા ઘેડાની પળોજણમાં પડ્યા હતા, ને દેહાદેડ કરતા હતા. પણ વખત છે ને કેઈક જોઈ જાય એટલે ચાર છેડે ચાર દેરડાં બાંધીને વચમાં એને ઢસડતા આવ્યા. બાપડો બેલવાનું મન કરે તે માર ડૂચે ! આમ બિચારે અધમૂઓ થઈ ગયો ને એને મરછી આવી ગઈ!' '
“તે આવે જ ને ! તમે તે માળા કસાઈ જેવા છે !'
