________________
ડાહ્યો દીકરો દેશાવર ખેડે
૧૧૧ મન પરોવીશ તેય ઘેર બેઠે ગંગા છે.'
ના બા, હું ડાહ્યો છું ને ડાહ્યો દીકરો તે દેશાવર ખેડે.'
ગાંડા ! અમરાશા શેઠના સંદેશાએ તારી રઝળવાની ટેવને ઘટાડવાને બદલે ઊલટી વધારી મૂકી કે શું ? મને તે એમ કે કાનના પડદા તેડી નાખે એવી એની વાત સાંભળીને હવે તું જેવા તેવા હલકા વરણની ભાઈબંધી મૂકી દઈશ ને પેઢીએ બેસી જઈશ. વહેલામોડો તારા બાપના પગરખામાં પગ મૂકીશ. ત્યાં આ નવું તૂત શું લાવ્યો ?”
બા ! આજ સુધી મારા મનમાં જાણે ધુમ્મસ છાયું હતું. બાચકા ભરું પણ ભરાય નહિ. જાણે કાંઈક દેખાય છે ને નથી દેખાતું, એવું મારું મન સંતાકૂકડી રમતું હતું. મારો જીવ પેઢી ઉપર બેસવાની ના પાડતે હતે. પેઢીનાં પગથિયાં આગળ પહોંચું ને જાણે મારા હૈયામાંથી સાદ જાગતે: “જઈશ મા ! ત્યાં જઈશ મા! એ તારું કામ નથી. ત્યાં પગ મૂકીશ ના ! પણ મારું કામ શું એ મને સૂઝતું ન હતું. જાણે કાંઈક શોધ્યા કરતે હૈઉં ને મને મળતું ના હોય એમ હું અત્યાર સુધી હવાતિયાં મારતા હતા. પણ આજ મારું કામ મને સૂઝી ગયું છે.”
ન જે હાય માટે સૂઝવાવાળે તે! હું તને કઈ વાતે આંખ આગળથી અળગો કરવાની નથી, સમજ્યો ?'
બા, મારું કામ મને સૂઝી ગયું છે; હવે મને રેકીને તું શું કરીશ? નકામી રઝળપાટમાં જ મારી જિંદગી જશે ને ક્યારેક આ ચાવડા સંધારના જેવા કેઈક મામલામાં મારું કમોત થશે. એમાં મારે, તારો, બાપુજીને કે કુળને શે શુક્કરવાર વળશે ? મા ! મારી જુવાનીને આજ પડકાર થયો છે. શું તું એમ માગે છે કે મારી ઊગતી જુવાનીને સંકેલીને મારા બાપ કરતાયે ડોસે થઈને હું દુકાને બેસી જઉં ?'
