________________
૬ ...
...
ડાહ્યો દીકરે દેશાવર ખેડે
ખાટની સાંકળ ઉપર બે હાથ અને ખાટ ઉપર એક પગ ટેકવીને લક્ષ્મી ઊભી રહી. એના ચહેરા ઉપર મૂંઝાયેલે રોષ, ફણ માંડેલા નાગની જેમ, બેઠો હતો. એણે જરા ઊતાવળે અવાજે કહ્યું :
“કેઈ દિવસ તમારી સામે ઊંચે સાદે બેલી નથી, પણ આજ બોલી જવાય છે મારાથી. આવી નઠેર મશ્કરી તમે સહન કેમ કરી ? એ નાળિયેર ગેરના માથામાં જ પાછું કેમ ના માર્યું ?'
સેલ શેઠે જરા રિમત કરીને કહ્યું : “પણ તારા દીકરાએ મારા સુધી વાત જ ક્યાં પહોંચવા દીધી ? મને ન તે ગેરે પૂછવું કે ન તારા દીકરાએ પૂછયું કે આ વાત તમને ગમે છે કે નહિ ? પછી મારે કહેવાનું જ ક્યાં રહ્યું ?'
પણ તમે મૂંગા કેમ રહ્યા ? તમે ગેરને ના કેમ ના કહી ? તમે આપણું જગડૂને વાર્યો કેમ નહિ ? તમે આ નવીનવાઈના ગોર ને એના નવીનવાઈના નાળિયેર ને તમારા નવીનવાઈના સપૂત સામે વારાફરતી જોવામાંથી ઊંચે જ ક્યાં આવતા હતા કે જગા મહેતા સામે તમારી નજર પણ જાય ? એ પાઘડી બળ્યો મૂછમાં કે હસતે હતે ! સંધ જેવા સંધના સંધપતિનું આવું અપમાન થયું એના ઉપર એ તે જાણે કાખલી કૂટતા હતા ! એ તે જાણે ઠીક ! એ ક્યાં કોઈના સારામાં કોઈ દિવસ રાજી રહ્યો છે ? પણ તમે કેમ આવું અપમાન સહન કરી ગયા છે તે મને કહેશે ને?”
