________________
૧૦૪
જગતશાહ
કરી હશે એ જ મારા જજમાનની ભાગ્યવંત સુલક્ષણ કન્યાને વરશે. હવે બાપ, અમરાશા શેઠને સદેશે સાંભળી લે.”
જી!”
અમરાશા શેઠ કહાવે છે કે આજકાલ અને હવે પછીનાં પચાસ-સે વરસને આ જુગ મહાકપરો આવે છે. રજપૂતવટ ભાંગી ગઈ છે. સુલતાન સુલતાન, રાજ રાજા, ભાઈ ભાઈ, સામંત સામંત અંદર-અંદર લડે છે ને એકબીજાને લુટે છે. અને પાડા પાડા લડે ને બિચારા ઝાડને ખો નીકળે એમ આમાં સરવાળે તે વસતીને અને એના વેપાર-રોજગારને જ ઘાણ નીકળે છે. ઘાણીમાં તલ પિલાયા એમ વસતી પિલાય છે ને ચિચોડામાં શેરડી નિચોવાય એમ એ નિવાવાની છે. મહા બૂરે કાળ આવી રહ્યો છે. સિંહણ જાદવ, સુભટ વર્મા પરમાર ને અજયપાળ સોલંકી જેવા નઠેર–કઠેર રાજવીઓને પણ દેવ કહાવે એવો મહા બૂરો કાળ આવી રહ્યો છે, સમજો કે, આવી જ પહોંચ્યો છે
મેં–અમરાશાએ મારી ગજાસંપત પ્રમાણે મારા જાતભાઈઓ ને વસતીમાત્ર માટે માંડુંગઢને આશરે ઊભે કર્યો છે. આજ માળવો આખે સળગે છે ને ભલે હજી પણ વધારે સળગે, પણ માંડુગઢમાં માણસની માણસાઈને અને નારીના શીલને, વસતીના ધંધારોજગારને ને વેપારીના વેપારને અભય છે. મેં એક સાદા ને સામાન્ય રજપૂતમાંથી સાચો પ્રજાપ્રતિપાલ સર્યો છે.
આજ માળવાને વારે, તે કાલ ગુજરાતનો વારે. માટે મારી દીકરીનું નાળિયેર જે હાથમાં ઝાલે એ મારા માંડુંગઢની જેમ ગુજરાતમાં પણ એવો જ કઈક આશરે ઊભો કરે, જેને ન તે કઈ સુલતાન સતાવી શકે, ન તે કઈ રાજા તેડી શકે કે ન તો કોઈ લૂટારુનાં ધાડાં લૂંટી શકે; અને જેમાં બેસીને વસતી એને ધંધો કરે, મહાજન
