________________
૧૦૨
જગતશાહ
કે “અરે, પણ ગેરબાપા ! આંહીં તે ડખે છે. ઊંટડો કઈ બાજુ બેસે એ હજી કહેવાય નહિ. તમારે આટલી બધી અધીરાઈ શું કામ જોઈએ ? નાળિયેર આપવું હોઈ તો આપજે, પણ હમણાં જરા થંભી. જાઓ તે ? તેલ જુઓ, તેલની ધાર જુઓ !' જગા શેઠે કહ્યું. એમના અવાજમાં એમની અભિલાષા તૂટતી હતી એને ભગારને નાદ જાણે રણકતો હતે.
“શેઠ, આ તે બ્રાહ્મણનાં વેણ, ગોરનાં વેણ; એ એક વાર નીકળ્યાં એ નીકળ્યાં. પણ એમાં એક બીજી વાત પણ છે, જરા એય સાંભળતા જાઓ : અમરાશા શેઠની દીકરીનું નાળિયેર સ્વીકારવું એ કાંઈ સહેલી વાત નથી. માટે જરા અમરાશા શેઠને સંદેશો પણ સાંભળતા જાઓ!'
અમરાશા શેઠને સંદેશે ? અમને ?'
હા. જેને હું આ નાળિયેર આપું એને મારે એ સંદેશે પણ આપવાને છે, ને તેય પંચન સાંભળતાં આપવાનું છે. હું ઉત્તરમાં મુલતાનથી માંડીને તે દખણમાં મદુરા સુધી રખો. આમ તામલૂકથી તે દ્વારકા ને એમનાથ સુધી રખડ્યો, પણ ક્યાંય મને અમરાશા શેઠને સંદેશો ઝીલી શકે ને આ નાળિયેર લઈ શકે એ જવાન નજરમાં બેઠો નહિ. થાક્યો પાક્યો એક-બે દિવસને આરામ કરવાને અનાયાસે હું અહીં રોકાયે. હવે અહીં આ નાળિયેર આપીને જઉં છું, ને સંદેશેય સંભળાવતે જઉં છું.'
પછી ગોરે સેલ શેઠને કહ્યું : “શેઠ, તમારા મોટા દીકરા જગદૂશાને બેલા ને !'
માએ લાડકેડથી શણગારેલ જગડૂ બહાર આવ્યું.
ગોરે કહ્યુંઃ “આવો મહેતા !' અને પછી ગોરે એના કપાળમાં ચાંદલે કર્યો, હાથમાં નાળિયેર આપ્યું, સેનાના એકાવન દ્રમ્મ આપ્યા,
