________________
૩૮
[ જીવનપરિચય
જે અધ્યાત્મમાર્ગના આ પ્રવાસીને વડોદરા સ્ટેશને પડી રહેવાને પ્રસંગ આવ્યું હતું તે તેમને કેવાં કેવાં મનેમંથને થયાં હતા અને તેનું શું પરિણામ આવ્યું હોત? તેની કલ્પના કરવાની કંઈજ આવશ્યકતા નથી, કારણ કે મહાપુરુષો રહું પતિયામિ ના #ાર્થ સાધવામિ એવા અફર નિર્ણયવાળા હોય છે, એટલે ગમે તેવી મુશ્કેલ પરિસ્થિતિને સામને કરીને પણ પિતાનું ધ્યેય પાર પાડે છે.
અમદાવાદ સાથે ખુશાલચંદના જીવનનાં કેટલાંય સ્મરણે સંકળાયેલાં હતાં, જે અત્યારે તાજા થઈને સ્મૃતિપટ પર તરી આવતાં હતાં ને કે મેં સંવેદને જગાડતાં હતાં, પણ ખુશાલચંદનું ખમીર તેની સામે ટક્કર લઈ રહ્યું હતું અને આખરે યશસ્વી નીવડ્યું હતું. અત્યારે મારવાડ જતી મીટરગેજ ગાડી મળવાને કેઈ સંભવ ન હતો; એટલે રાત્રિ સ્ટેશન સામેની રેવાબાઈ ધર્મશાળામાં જ વીતાવવી પડશે એમ લાગતું હતું, પણ સ્ટેશને પહોંચતાં જુદું જ દશ્ય જોવામાં આવ્યું. મીટરગેજ ગાડીએ હજી સ્ટેશન છેડયું ન હતું. શું તે આપણું કલ્યાણકામી ખુશાલચંદ ભાઈને જ લઈ જવાની રાહ જોતી હશે ? એનું કારણ ગમે તે હોય પણ ખુશાલભાઈએ ઉક્ત ગાડીમાં પોતાનું સ્થાન જમાવ્યા પછી જ ગાર્ડમહાશયે પિતાના હાથમાં રહેલી લીલી ઝંડી ફરકાવી હતી અને ગાડીનાં ચક્રો ગતિમાન થયાં હતાં. આ પણ એક દૈવી સંકેત.
હવે રાહ નિશ્ચિત હતું અને માથા પરથી સંસારને
ધ
માં આજે પણ
વાત
અહી
