________________
४४०
શ્રીચંદ્ર કેવલીનો રાસ ગર્ભે ઉપન્ને જણત ખેવમાં, એટલે મૂઈ માય રે; પિતા પણ બે માસે મૂઓ, એણી પરે બહુ દુઃખ પાય રે. દે ૨૬ જીવાવે કષ્ટ કરી કરુણા, ગોકુલીને તે આપે રે; નીચ નીચ જનને ઘવરાવે, વાછરુઆં પરે ખીર થાપે રે. દે૨૭ એણી પરે તે બાલાને વઘારે, અનુક્રમે થઈ મોટી રે; પ્રતિદિન ખીર વંચી પીએ સહુનાં, હિયડામાંહે ખોટી રે. દે૨૦ નિર્દય ક્રોઘણી સહને દવલી, અવલી ગતે તે ચાલે રે; કર્મજાલ બાંધીને એણી પરે, કર્મશું કુણહી ન ચાલે રે. દે૦૨૧ જ્ઞાનવિમલગુરુગણિ પણતેહવે, કહો કેણી પરેકરી પાળે રે; તેહ ભણી આતમ શુદ્ધ કરજો, સુરતમાં પાપ પખાલે રે. દે ૩૦
|| દોહા II તિહાંથી મરી તે ભવ ફિર્યો, કોડા કોડી તિવાર; સુઘા તૃષાએ પીડિયો, વ્યાધિ વેદના પ્રચાર. ૧ વઘ બંઘન ને મારણા, દુઃખ પામે બહુ વાર; શસ્ત્ર કે દાધવરે, મરણ લહે નિરધાર. ૨ એમ ફરતો થયો કિજકુલે, નિર્ધન ને દોભાગ; તિહાંથી મરી દેવીપણે, કુહડી વ્યંતરી લાગ. ૩ તિહાંથી મરી ગંભણ થયો, વળી ચામુંડા દેવી; તિહાંથી દુષ્ટ બિડાલ થઈ, ગયો નરકે તતખેવ. ૪ તિહાંથી સાત ભવા લગેથયો મહીષ અતિ ક્રૂર; તિહાંથી મનુજ ને માછલું, તિહાંથી નારક પૂર. ૫ તિહાંથી ક્રૂર અનાર્યમાં, મનુજ થયો સ્ત્રીભાવ; તિહાંથી મરી છઠ્ઠીએ ગયો, નહિ કંઈ કરુણાભાવ. ૬ તિહાંથી કુષ્ટી નર થયો, તિહાંથી સાતમી જાય; ખાસી ગૌણપણે થયો, ગોણી વહણ તે થાય. ૭ ક્ષેત્રખલા તે ખાવતાં, ઘાલી કાદવમાંહિં; કાગજલુકા ખાતી, મરણ લહી સા ત્યાંહિં. ૮ તિહાંથી મરુથલમાં થયો, સાપ દ્રષ્ટિવિષ ઘોર; પંચમ નરકે મરી ગયો, કર્મ તણે તે જોર. ૯ ૧. ગોવાલણને ૨. હત્યા ૩. દાહજ્વરથી, બળતરાથી ૪. પાડો
