________________
ખંડ ૪ | ઢાળ ૪૦
૪૪૧
ઇમ ભમીયો ચઉગતિ ભવે, પામ્યો દુઃખ અસંખ; લખણા જીવ તે આપણા, કર્મવશે અચિ તિકૂખ. ૧૦
Lil ઢાલ ચાલીશમી .
(બેડલે ભાર ઘણો છે રાજ–એ દેશી) એમ લખ્ખણાનો જીવ ફિરતાં, પદમનાભ જિન વારે; આવતી ચોવીશી માંહે, એકણ ગામ મઝારે. ભવિકા સુણજો ભાવિ, એહવી સાચી વાતાં;
મનમાં શલ્ય થાય, બાંધે નરકનાં ખાતાં; ભ૦ ૧ ખંઘી દેહે ઊંઘી લખ્ખણે, બહુ ઉદ્વેગ પમાડે; પિતાને તે ગામને લોકે, ખરચાડીને જમાડે. ભ૦ ૨ મશ ગેરુ કાજલશું લીંપી, છીંપી ચીવર ફૂટે; તેમ મારતી વિરસ વાજતે, ફૂટો પડહો આગળ કૂટે. ભ૦ ૩ એમ વિગઈ રાનમાંહિં તે, મૂકી ઘૂંકા દેઈ; કંદમૂલ ફલ ભોજન કરતી, કાલ ગયો એમ કેઈ. ભ૦ ૪ વિષયે ખુતી એક દિન સૂતી, ઋતુ ઘર્મમાં બાથી, છછુંદરીએ એક દિન તિહાં કણે, નાભિ ગુહ્યમાં ખાધી. ભ૦ ૫ એમ કરતાં તે સકલ શરીરે, ભખે છછુંદરી તીખી; દુઃખ અતીવ સદંતી તિહાં કણે, તોહે સુમતિ ન શીખી;
પેટ ભરે વને ભીખી. ભ૦ ૬ ભમતાં ભમતાં એક દિન ત્યાં, દેખશે સા સમોસરણ; પદ્મનાભ જિન કેરું કર્મે, સકલ દુઃખનું હરણ. ભ૦ ૭ શ્રીજિનનાથ વિહારે ક્ષણમાં, રોગ શોક સવિ જાવે; પ્રાણીના પરગટ એ મહિમા, સુખીયા સહુએ થાવે. ભ૦ ૮ તે ખુઝૂિના નાઠા સઘલા, રોગ શોક તિણ વેલા; જિનદર્શન હોયે તે ઘન્ય વેળા, ઋદ્ધિ સિદ્ધિની લીલા. ભ૦ ૯ વંદી તે જિનવરને પૂછશે, પૂરવ ભવ પાતકડાં;
શ્યાં કીધાં સ્વામી તે દાખો, જિમ લહ્યાં એવાં દુઃખડાં. ભ૦૧૦ લખ્ખણા સમણી કેરા ભવથી, અણઆલોયણ હેત; પાપ વિપાક તણાં ફલ દાખ્યાં, સાંભળી થઈ તે ચેતે. ભ૦૧૧
